Պարույր Սևակ

Ծերանում ենք

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,

Ծերանում ենք, սիրելի՜ս,-

Հասակակից կանանց արդեն մենք նայում ենք եղբոր պես,

Նկատում ենք մատղաշներին,

Որոնք մեզ չեն նկատում.

Ամեն մի նոր ծանոթություն չի վերջանում էլ սիրով,

Ոչ էլ երգով մի անարվեստ, բայց պոռթկուն ու կրակված…

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,

Ծերանում ենք, սիրելի՜ս.-

Մեր ապստամբ մազերն արդեն կա՛մ պատըժվել են մահով,

Կա՛մ իշխանաց իշխան սանրի խեղճ հպատակ են դարձել.

Մեր խռովկան մատներն արդեն դարձել են հեզ ու լսկան,

Իսկ դավադիր մեր ոտքերը՝ ընտանեսեր- տնասեր…

Ծերանում ենք, Պարու՛ր Սևակ,

Ծերանում ենք, սիրելի՜ս.-

Մե՛կ օր խմում

Եվ երկու՛օր արդեն խումար ենք ընկնում,

Մե՛կ ժամ քայլում

Եվ երկու՛ ժամ խոսում դրա օգուտից

Կամ վնասից,

Եվ ըստ որում խոսում այնպե՜ս լրջորեն,

Կարծես մի մեծ գյուտ ենք արել

Կամ հերքում ենք մի հին գյուտ.

Եվ «բուժվել» կամ «հիվանդություն» բառերն արդեն օրեցօր 

Հոլովվում են ու խոնարհվում ավելի շատ և նույնիսկ

Առավել քիչ դժգոհությամբ,

Քան թե թաքուն պարծանքով…

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,

Ծերանում ենք, սիրելի՜ս.-

Թափառելու ժամ չի մնում,

Չենք հասցնում ձանձրանալ.

Քիչ ենք թախծում մենք անառիթ,

Շատ ենք տխրում առիթով.

Քիչ ենք կարդում, շատ ենք գրում,

Շատ ենք խորհում, քիչ քնում,

Որովհետև «անքնություն» բառը դարձել է սոսինձ

Եվ ուզում է մեր քրքրված ջղերն իրար կպցնել…

Ծերանում ենք, Պարու՛յր Սևակ,

Ծերանում ենք, սիրելի՜ս,

Ծերանում ենք, սակայն կարծես

Դարձյա՛լ խելքի չենք գալիս.-

Դեռ հիմա ՜ էլ զարմանում ենք.

Դեռ կարո՜ղ ենք զարմանալ

Ժամացույցի սլաքները ետ ենք տալիս մտովին,

Ի՜նչ է թե մեր արդեն չարածն իբր անենք աշխարհում.

Անկարելի հաղթանակի ելք ենք ճարում ինչ- որ կերպ.

Երբեմն էլի այս աշխարհն ենք դեռ չափչփում հուսալից

Դոն- Կիխոտի ոտքեր կոչված նո՛ւյն կարկինով ծայրամաշ.

Իսկ երբ մեկը խոր քնի մեջ մեր երազն է կոխկրտում,

Առաջվա՛ պես… առաջվա՜ պես վեր ենք ցատկում ճչալով…

Ծերանում ենք, Պարո՛ւյր Սևակ,

Սակայն… խելքի չե՜նք գալիս…