Պարույր Սևակ

Դու

Դ՛ու՝

երկու տա՜ռ,

Դ՛ու՝

հասարա՜կ մի դերանուն,

Եվ ընդամենն այդ քո երկու՛ հատիկ տառով

Այս բովանդակ աշխարհին ես տեր անում...

Դ՛ւ՝

երկու տա՜ռ,

Ու ես գարնան հողի նման

Քո կենսատու ջերմությանն եմ ընտելնում...

Դ՛ու՝

երկու տա՜ռ

Եվ ահա ես

Երջանկության համն եմ զգում իմ բերանում,

Անջատումին ըմբերանւմ

Եվ թերանում եվ կատարել հրամանը տառամանքի...

Դ՛ու՝

երկու տա՜ռ,

Ու ես, անգի՛ն,

Ինձանից ինքս վերանում՝

Փոշիացած հերոսների

Դասակին եմ ընկերանում...

Դո՛ւ՝

երկու տա՜ռ,

Ու երբ հանկարծ

Թողնւմ ես ինձ ու հեռանում՝

Լքվաց տան պես ճեղք եմ տալիս,

Ծեփըս թափում, անտերանում,

Եվ կսկիծը, ցեցի նման,

Բույն է դնում իմ սյունի մեջ,

Ձեղւնի մեջ ու գերանում...

Դ՛ու՝

երկու տա՜ռ,

Դ՛ու՝

հասարա՜կ մի դերանուն...