ԻՄ ԱՌԱ­ՋԻՆ ՍԵ­ՌԱ­ԿԱՆ ՇՓՈՒ­ՄԸ

Ես 14 տա­րե­կան էի, երբ տե­ղի ու­նե­ցավ իմ ա­ռա­ջին սեք­սու­ալ փոր­ձը: Պի­ո­նե­րա­կան ճամ­բա­րում, որ­տեղ դպ­րո­ցա­կան ամա­ռա­յին ար­ձա­կուրդ­նե­րին ինձ ու­ղար­կել էին ծնող­ներս, ես հան­դի­պե­ցի Օլ­յա­յին և այլևս չկա­րո­ղա­ցա նրա­նից աչքս կտ­րել: Նա ինձ­նից մեկ տա­րով մեծ էր: Նա շատ սլա­ցիկ էր ու բարձ­րա­հա­սակ: Օլ­յա­յի աղջ­կա­կան կազմ­ված­քը նոր էր ձևա­վոր­վել, սա­կայն  ծո­վա­փին ես նկա­տե­ցի, որ նրա լո­ղազ­գեստն ամ­փո­փում է գրե­թե օրի­որ­դա­կան ձիգ ստինք­նե­րը: Կա­մա թե ակա­մա, մենք միշտ և ամե­նուր մի­ա­սին էինք՝ լի­ներ ծո­վա­փում, տո­ղա­նի ժա­մա­նակ, թե ընթ­րի­քին... Ես անընդ­հատ հա­յաց­քով հետևում էի նրան, և նա նույն­պես գող­տուկ նա­յում էր ինձ իր երկ­նա­գույն խո­րունկ աչ­քե­րով՝ թավ­շե թար­թիչ­նե­րի տա­կից: Մենք ուր­բա­թա­խոս էինք, քա­նի որ աղ­ջիկ­նե­րի հետ գլուխ դնելն ա­ռան­ձ­­նա­պես հար­գի չէր, և մենք բա­վա­րար­վում էինք լուռ հա­յացք­ներ փո­խա­նա­կե­լով: 
Երբ մենք ակա­մա հպ­վում էինք միմ­յանց ար­­մուն­կով կամ ծնկ­նե­րով, ան­մի­ջա­պես ծառս էինք լի­նում մուկ տե­սած փղի խու­ճա­պով, իսկ իմ մարմ­նով անի­մա­նա­լի դող էր անց­նում: Եվ փա­փուկ, նուրբ ու տա­քուկ մաշ­կի հետ շփու­մից առա­ջա­ցած հա­ճե­լի զգա­ցո­ղու­թյու­նը եր­կար ժա­մա­նակ հե­տապն­դում էր ինձ: 

Ջո­կա­տա­վա­րու­հու դա­սե­րը

Պի­ո­նե­րա­կան ճամ­բա­րի մեր օղա­կա­վար­ներն ըն­դա­մե­նը 20-21 տա­րե­կան երի­տա­սարդ­ներ էին, որոնք մեզ այն օրե­րին բա­վա­կա­նա­չափ տա­րիքով մար­դիկ էին թվում: Նել­լի անու­նով մեր ջո­կա­տա­վա­րու­հին աչ­քի էր ընկ­նում իր ար­տա­կարգ գե­ղեց­կու­թյամբ և բա­ցա­ռիկ հմայ­քով: Նա հագ­նում էր քիփ կա­րած շո­րեր՝ դարչնագույ­նի զին­վո­րա­կան կար­ված­քի կի­սաշր­ջազ­գեստ, ճեր­մակ վեր­նաշ­ա­պիկ և նուրբ կոշ­իկ: 
Մի ան­գամ ճամ­բա­րի պե­տը խիստ բար­կա­ցած էր: Ես փա­խել էի «մեռ­յալ ժա­մից» ու մտա­դիր էի մտ­նել հարևան ագա­րա­կի այ­գի՝ խն­ձոր գո­ղա­նա­լու: Բայց ստիպ­ված պատս­պար­վե­ցի տո­ղա­նի հրա­պա­րա­կի տախ­տա­կա­մած ամ­բի­ո­նի ներ­սը, քա­նի որ լսե­ցի ճամ­բա­րի պե­տի զայ­րա­ցած ձայ­նը: Նա բարձ­րա­ձայն «բա­նա­վոր» նկա­տո­ղու­թյուն էր անում Նել­լի­ին՝ ձիգ շո­րեր հագ­նե­լու և, ընդ­հան­րա­պես, «խորհր­դա­յին երի­տա­սար­դի կեր­պա­րին ան­հա­րիր շատ ան­հա­մեստ տեսք ու­նե­նա­լու հա­մար»:
12-14 տա­րե­կան տղա­նե­րը Նել­լի­ին նա­յում էին կա­խարդ­վա­ծի նման, հատ­կա­պես երբ նա ծո­վա­փին սկ­սում էր հան­վել լո­ղա­լու նպա­տա­կով: Մենք ակա­նա­տես էինք դառ­նում հարթ ու­սե­րի, սլա­ցիկ, եր­կար ոտ­քե­րի, ձիգ ստինք­նե­րի ու փո­րի մեր­կաց­ման եզա­կի արա­րո­ղու­թյա­նը, որը տե­ղի էր ու­նե­նում երե­կո­յան ժա­մե­րին: Ակ­տիվ պի­ո­նե­րի­ան այդ ժա­մին պետք է մտած լի­ներ նիր­հի մեջ՝ հա­ջորդ առա­վոտ­յան մարք­սիս­տա­կան գա­ղա­փա­րա­խո­սու­թյան ծանր ու ձանձ­րա­լի բեռն իր փխ­րուն ու­սե­րին տա­նե­լու հա­մար: Նել­լի­ին, մյուս տղեր­քի հետ, «գյոզ» էի դնում նաև ես: Շու­տով սկ­սե­ցի ա­մեն քայ­լա­փո­խի հետևել Նել­լի­ին: Այդ ան­սո­վոր վի­ճա­կը չվ­րի­պեց Օլ­յա­յի աչ­քից, և նա հա­ճախ ինձ էր նա­յում տրտ­մա­գին՝ դեմ­քիս հա­ռե­լով կշ­տամ­բա­լից հա­յաց­քը:
Հո­գիս ճն­շում էր  եր­կընտ­րան­քի ծանր բե­ռը: Չգի­տե­ի, թե ով է ինձ իրա­կա­նում դուր գա­լիս. Նել­լի՞ն, որն ինձ հա­մար ան­հա­սա­նե­լի էր, ինչ­պես Եզով­պո­սի աղ­վե­սի հա­մար՝ խա­ղո­ղը, թե՞ Օլ­յան, որն սկ­սել էր ինձ հետ առա­վե­լա­գույն անվ­տանգ մեր­ձեց­ման փոր­ձե­րը:

Էրո­տիկ պա­րը

Հեր­թա­փո­խը մո­տե­նում էր: Հա­ջորդ առա­վոտ­յան պետք է մեր տնե­րը ցր­վե­ինք: Այդ երե­կո մեզ հա­մար պա­րե­րե­կույթ կազ­մա­կերպ­վեց: Տե­սա­րանն առա­վել քան զա­վեշ­տա­կան էր. տղա­նե­րը պա­րում էին պա­րահ­րա­պա­րա­կի աջ ծայ­րում, աղ­ջիկ­նե­րը՝ ձախ: Աղ­ջիկ­նե­րը գո­նե մեկ-­մեկ զույ­գե­րով պա­րում էին:  Մինչ­դեռ ճամ­բա­րի ղե­կա­վա­րու­թյան կար­ծի­քով տղա-­աղ­ջիկ չէ­ին կա­րող իրար հետ պա­րել. դա նրանց շատ ծի­ծա­ղե­լի ու հա­կա­հա­սա­րա­կա­կան էր թվում: Բայց այդ­պես եր­կար չէր կա­րող շա­րու­նակ­վել: Ի վեր­ջո՝ վեր­ջին երե­կոն էր և ամո­թի՝ նա­խա­պես մեզ հա­մա­կած զգա­ցու­մը տե­ղի տվեց: Հրա­պա­րակ եկան հա­կա­ռակ սե­ռե­րից կազմ­ված մի քա­նի զույ­գեր: Ես հանդգ­նե­ցի Օլ­յա­յին դան­դաղ պա­րի հրա­վի­րել: Հա­մես­տո­րեն ներքև հա­ռե­լով թար­թիչ­նե­րը՝ նա սու­սու­փուս հետևեց ինձ դե­պի պա­րահ­րա­պա­րա­կի կենտ­րոն: Հար­մո­նը ղժ­ժում ու վժ­ժում էր, և մենք ասես ճախ­րե­լիս լի­նե­ինք երկ­նա­յին ան­հու­նում՝ շուրջ­բո­լո­րը ոչինչ չն­կա­տե­լով: Օլ­յան իր նուրբ ու փոքր ձեռ­քե­րը դրել էր ու­սիս, իսկ ես գր­կել էի նրա կոն­քե­րը: Շի­ֆո­նե շր­ջազ­գես­տի տա­կից ձեռ­քե­րիս էր հա­ղորդ­վում նրա մարմ­նի ջեր­մու­թյու­նը:
Այդ ժա­մա­նակ­նե­րը, պետք է ասել, հա­ճախ էրո­տիկ երա­զանք­նե­րի գիրկն ըն­կած, ական­ջովս ըն­կած տար­բեր պատ­մու­թյուն­ներն աչ­քիս առաջ ու­նե­նա­լով, ինչ­պես բո­լոր տղա­նե­րը՝ ով ավե­լի շուտ, ով՝ ուշ, ես էլ զբաղ­վում էի օնա­նիզ­մով, ու ան­դա­միցս ար­դեն թեթևակի­ո­րեն սերմ­նա­հե­ղուկ էր ժայթ­քում:
Եվ հի­մա, Օլ­յա­յի հետ պա­րահ­րա­պա­րա­կի կենտ­րո­նում իրար հպ­վե­լով, մենք մինչ այդ մեզ ան­ծա­նոթ մի զգա­ցում էինք ապ­րում: Իմ ան­դա­մը կանգ­նել էր, ինչ­պես կնա­մե­ծար ջենթլ­մենն էր համր ֆիլ­մե­րում կանգ­նում գե­ղե­ցիկ կնոջ ներ­կա­յու­թյամբ: Ան­հար­մա­րու­թյան զգա­ցու­մից քիչ մնաց գե­տի­նը մտ­նեմ: Սա­կայն Օլ­յան ազդրերի արան­քում ինչ­-որ կոշտ բա­նի դեմ առ­նե­լով, չկորց­րեց իրեն և սկ­սեց մի­այն մեզ նկա­տե­լի պոր­տա­պար: Նա ակն­հայ­տո­րեն հա­ճույք էր զգում, որ իր հետ շփու­մից գրգռ­վել եմ: Սա­կայն ամե­նա­հե­տաքր­քիր տե­ղում, ինչ­պես ասում են, պարն ավարտ­վեց: Ոտ­քից-գ­լուխ կաս-­կար­միր կտ­րած՝ ես թռա ըն­կեր­նե­րիս մոտ՝ նա­խա­պես նրա ական­ջին հպան­ցիկ շշն­ջա­լով, որ կհան­դի­պենք լվաց­քա­տան հետևի նս­տա­րա­նին, երբ ամ­բողջ ճամ­բա­րը քուն մտ­նի:

Օլ­յա­յի սպա­սում­նե­րը

Մութն ըն­կավ: Լվաց­քա­տան եր­կար նս­տա­րան­նե­րից մե­կին նս­տած ես րո­պե­ներն էի հաշ­­վում ու ան­համ­բեր սպա­սում Օլ­յա­յին՝ մտո­վի պատ­կե­րաց­նե­լով ու ծան­րու­թեթև անե­լով անե­լիքս՝ երբ նա հայտն­վեր:
Լս­վեց թույլ ճտ­տոց և որ­տե­ղից որ­տեղ կողքս հայտն­վեց նա: Լուս­նի լույ­սը ողո­ղում էր նրա փայ­լուն մա­զե­րը, նրա մաշ­կը թվում էր կաթ­նա­գույն և կար­ծես լույս էր ար­ձա­կում: Մենք սկ­սե­ցինք կաշ­կան­դող թե­մա­նե­րից հե­ռու չե­զոք բա­նե­րից խո­սել՝ ճամ­բա­րի, կյան­քի ու ըն­կե­րու­թյան շուրջ: Ընդ որում այդ ամ­բողջ ժա­մա­նակ ես մտա­ծում էի ինչ­-որ ավե­լի ին­տիմ բան ձեռ­նար­կել զավ­զա­կա­բա­նե­լուց բա­ցի: Ես ար­դեն այդ տա­րի­քում ան­գամ հաս­կա­նում էի, որ հի­մա­րու­թյուն է ամ­բողջ գիշ­եր տխ­մա­րի պես ուղ­ղա­կի նս­տել աղջ­կա կող­քին ու շա­տա­խո­սել: Նրա աչ­քե­րից ևս զգաց­վում էր, որ ինձ­նից ինչ­-որ ակն­կա­լիք ու­նի: Մի խոս­քով, ես մտմ­տում էի՝ ինչ­պես վար­վեմ և երևի այդ­պես էլ ոչինչ չհա­մար­ձակ­վե­ի անել, եթե Օլ­յան նա­խա­ձեռ­նու­թյունն իր ձեռ­քը վերց­նե­լով ինձ չընդ­հա­տեր. «Համ­բու­րիր ինձ, Ալ­յոշ­ա»: Ես կռա­ցա: Նրա դեմ­քին դրոշմ­վել էր երա­նու­թյան ու ինչ­-որ ան­սո­վոր բա­նի սպաս­ման ար­տա­հայ­տու­թյու­նը: Օլ­յա­յի աչ­քե­րը փակ էին, շուր­թե­րը՝ կի­սա­բաց ու խո­նավ և դո­ղում էին: Ես շուր­թերս մո­տեց­րի նրա բե­րա­նին: Դա իմ ա­ռա­ջին համ­բույրն էր, և ես չգի­տե­ի ոնց անել, որ ծի­ծա­ղե­լի չլի­նե­ի: Մեկ էլ զգում եմ, որ Օլ­յա­յի լե­զուն պտտ­վում է ու «փնտ­րում» իմը: Ես զար­ման­քից ապ­շե­ցի: Բայց արագ կողմ­նո­րոշ­վե­լով սկ­սե­ցի ես էլ նույն բանն անել՝ լեզ­վով շոշ­ա­փե­լով նրա լեզ­վի ու բե­րա­նի խո­ռո­չի բո­լոր անկ­յուն­նե­րը: Ես լպս­տում ու թեթևակի կծո­տում էի նրա շուր­թե­րը, քնք­շո­րեն համ­բու­րում: Հե­տո սկ­սե­ցի մի­ա­ժա­մա­նակ շո­յել նրա պա­րա­նո­ցը, ու­սե­րը, ստինք­նե­րը...

Անակն­կալ հան­դի­պում

Հան­կարծ կա­ծա­նի կող­մից քայ­լե­րի ձայն լս­վեց: Մենք մի ակն­թար­թում թռանք տեղ­նե­րիցս ու թաքն­վե­ցինք թփե­րի հետևում: Մեր նս­տա­րա­նին ինչ­-որ ըն­կե­րա­խումբ տե­ղա­վոր­վեց: Երևի ջո­կա­տա­վար­ներն էին: Ստիպ­ված էինք ու­րիշ տեղ որո­նել: Մենք գնա­ցինք գե­տա­փի կող­մը, որ­տեղ բաղ­նիքն ու հան­դեր­ձա­րանն էին: Կող­քը ցա­խա­տուն ու խո­տի մա­րագ կար: Ես ու Օլ­յան նս­տե­ցինք բու­րում­նա­վետ խո­տի դե­զին ու շա­րու­նա­կե­ցինք մեր գուր­գու­րանք­նե­րը: Հան­կարծ դարձ­յալ ձայ­ներ լսե­լով ցնց­վե­ցինք ու տեղ­ներս քա­րա­ցանք: Մա­րա­գում մենք մե­նակ չէ­ինք: Վառ­վեց էլեկտ­րա­կան թույլ լամպն ու մեր աչ­քի առջև բաց­վեց հե­տաքր­քիր մի տե­սա­րան: 5-րդ օղա­կի ջո­կա­տա­վա­րը՝ Մի­խա­յի­լը, լրիվ մերկ պառ­կել էր խո­տին, իսկ նրան թամ­բել էր իմ երա­զանք­նե­րի ջո­կա­տա­վա­րու­հին՝ Նել­լին: Այդ նա էր ձեռ­քը եր­կա­րել ու մի­աց­րել լույ­սը, և հի­մա նրանք էլ փոքր­-ինչ շփոթ­ված ու վա­խե­ցած էին: Նել­լին ևս ոտ­քից գլուխ մերկ էր, գզգզ­ված ու խառն­ված մա­զե­րով: Նրա այ­տե­րը կար­մի­րով ներկ­վե­ցին, պտուկ­նե­րը ցից կանգ­նել էին ու խիստ փք­վել: Շուրջ բո­լո­րը թափթփ­ված էին նրանց շպր­տած շո­րե­րը:

Ակն ընդ ական

Մենք էլ հե­տաքր­քիր տե­սա­րան էինք ներ­կա­յաց­նում. ես՝ ամ­բող­ջո­վին խճճ­ված ու գզուզ և շփոթ­մուն­քից գլուխս կորց­րած, Օլ­յան՝ շշ­մած, շր­ջազ­գես­տի վերևի կո­ճակ­ներն ար­ձա­կած:
Միշ­ան բղա­վեց, որ մենք արագ չք­վենք աչ­քից: Մենք սար­սա­փա­հար ար­դեն ու­զում էինք փախ­չել, բայց Նել­լին խո­րա­մանկ ժպի­տով ու մեղ­մո­րեն ասաց.
- Ին­չի՞ չք­վեն, թող մնան, մեզ նա­յեն հի­ա­նան: Էդ ինձ ու­ժեղ գրգ­ռում ա,- և ճոճ­վե­լու նման մի քա­նի շար­ժում­ներ արեց: 
Մի­խա­յիլն ինչ­-որ անո­րոշ բան մռլ­տաց:
- Մենք նրանց կսո­վո­րեց­նենք՝ ոնց են սեք­սով զբաղ­վում,- հա­ճույ­քով շա­րու­նա­կեց Նել­լին,- ախր առա­ջին ան­գամ եք տես­նում, չէ՞, փորձ չու­նեք:
Ես ակա­մա գլ­խով արե­ցի: Օլ­յան նույն­պես, ճիշտ է, ավե­լաց­նե­լով, որ համ­բուր­վել է 10-րդ դա­սա­րան­ցի մի տղա­յի հետ:
- Դե, ու­րեմն, դու ար­դեն փորձ­ված ես,- հայ­տա­րա­րեց Նել­լին,- իսկ դուք ինձ եր­կուսդ էլ դուր եք գա­լիս:
- Իսկ դու պու­պու­լիկ ու­նե՞ս,- հետքրքր­վեց Մի­խա­յի­լը: Ես ավե­լի սաս­տիկ շփոթ­վե­ցի ու չգի­տե­ի ինչ ասել:
- Էդ ես ինքս հենց հի­մա կպար­զեմ,- վրա բե­րեց Նել­լին, և դառ­նա­լով Մի­խա­յի­լը ավե­լաց­րեց,- իսկ դու զբաղ­վիր աղջ­կա­նով:
Նել­լին վեր թռավ Մի­խա­յի­լի վրա­յից: Նրա անց­քից դուրս պր­ծավ Մի­խա­յի­լի վիթ­խա­րի ան­դա­մը, որն այդ ամ­բողջ ըն­թաց­քում Նել­լի­ի ներ­սում էր փաս­տո­րեն: Ես նա­յե­ցի Օլ­յա­յին: Սաս­տիկ զար­ման­քից ու զմայ­լան­քից նրա աչ­քե­րը չռ­վել էին:
- Դուրդ եկա՞վ,- ան­թա­քույց ինք­նա­հա­վա­նու­թյամբ հարց­րեց Միշ­ան չա­րախն­դա­լով,- դե, մոտ արի:
Օլ­յան հիպ­նո­սա­ցա­ծի պես սո­ղոս­կեց նրա մոտ: Մի­խա­յիլն աղջ­կան մեջ­քի կող­մը շր­ջեց ու սկ­սեց դան­դա­ղո­րոն հա­նել շո­րե­րը, կոշ­ի­կը: Շր­ջազ­գես­տի տա­կից ի դերև ելավ Օլ­յա­յի մերկ մար­մի­նը: Նա կրծ­կալ չէր հա­գել: Մի շար­ժու­մով Օլ­յա­յին իրեն քաշ­ե­լով Մի­խա­յիլն արագ հա­նեց նրա կի­սա­վար­տիքն ու ոտ­քե­րը լայն բա­ցե­լով դեմ­քը մո­տեց­րեց նրա հեշ­տո­ցին:

«Բե­րա­նա­ցի»

Նել­լին այդ ըն­թաց­քում ար­դեն ամ­բող­ջո­վին տկ­լո­րաց­րել էր ինձ, ու հի­մա նրա ձեռ­քե­րը շո­յում էին իմ մար­մի­նը մի­լի­մետր առ մի­լի­մետր, նրա շուր­թե­րը համ­բու­րում էին ինձ, հպ­վում պա­րա­նո­ցիս, կրծ­քիս, փո­րիս: Ես ինչ­-որ կի­սար­թուն վի­ճա­կում էի, ոչինչ չէի գի­տակ­ցում ու հաս­կա­նում: Իմ ան­դամն ար­դեն վա­ղուց գրգռ­ված էր: Անս­պա­սե­լի­ո­րեն այն բո­լոր կող­մե­րից ինչ­-որ խո­նավ ու տաք բա­նով շր­ջա­պատ­վեց. այդ Նել­լին էր բե­րա­նը գոր­ծի դրել: Նա սկ­սեց այն­պես կլա­նել այն, որ ինձ թվաց, թե ուր որ է կուլ կտա: Նա լպս­տում էր, թե­թև­ա­կի կծո­տում, խած­նում, ճանկ­ռո­տում ատամ­նե­րով, իսկ նրա ձեռ­քե­րը շո­յում էին տա­կը, սեղ­մում, ձգում: Ես մինչև հի­մա էլ չեմ հաս­կա­նում, թե ինչ­պես իս­կույն չվեր­ջաց­րի նրա փոք­րիկ, կլո­րիկ բե­րա­նում, որն ամուր ու պինդ գր­կել էր գլ­խիկն ու «Օ» տա­ռի տեսք ստա­ցել: Երևի ես այն ժա­մա­նակ ցնց­ված էի ինձ վրա թափ­վող նո­րա­նոր զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րի առա­տու­թյու­նից: Ես քաղցր հա­ռա­չանք լսե­ցի. Օլ­յան էր բա­վա­կա­նու­թյուն ստա­նում Միշ­ա­յի լեզ­վի գրոհ­նե­րից:
- Նրան չո­քաց­րու, թող տես­նի ու սո­վո­րի, թե ինչ­պես են աշ­խա­տում լեզ­վով,- կար­գադ­րեց Նել­լին Միշ­ա­յին, մի պահ «շա­քա­րաք­լորս» բե­րա­նից հա­նե­լով, բայց շո­յե­լը չդա­դա­րաց­նե­լով:
- Լսե­ցի՞ր, փոք­րիկս,- հեգ­նան­քով դի­մեց Մի­շ­ան Օլ­յա­յին,- սո­վո­րիր ըն­կեր Նել­լի­ի խրատ­նե­րը. նա մեր կուր­սի լա­վա­գույն «լեզ­վա­բանն» է:
Միշ­ա­յի այս խոս­քի վրա Նել­լին լայն ժպ­տաց ու շա­րու­նա­կեց ինձ գուր­գու­րե­լու գոր­ծըն­թա­ցը: Միշ­ան, տե­ղից պո­կե­լով Օլ­յա­յին, շր­ջեց ու չո­րեք­թաթ կանգ­նեց­րեց դեմ­քով դե­պի մեզ, իսկ ին­քը գլու­խը մտց­րեց նրա ոտ­քե­րի արան­քը: Օլ­յան մեզ էր նա­յում ցր­ված ու անի­մաստ հա­յաց­քով: Նրա աչ­քե­րը պղ­տոր ու աղոտ փայլ ու­նե­ին: Նա տես­նում էր, թե ինչ­պես է իմ վր­ձինն արագ մտ­նում Նել­լի­ի ներ­կապ­նակն ու դուրս գա­լիս:
- Քեզ հա­ճե­լի՞ է,- դառ­նա­լով ինձ տե­ղե­կա­ցավ Նել­լին, թեև պա­տաս­խանն ակն­հայտ էր, ես ոչինչ չա­սա­ցի: Նել­լին ազ­դու ձայ­նով շա­րու­նա­կեց,- հի­մա դու գի­տես ինչ­պես հա­ճույք  ստա­նալ կնո­ջից: Բայց ինքդ էլ պի­տի պա­րապ չմնաս:

Իմ գրո­հե­լու ժա­մա­նա­կը

Նել­լին պառ­կեց մեջ­քի և գե­ղե­ցիկ ոտ­քե­րը չռե­լով, ձեռքն առավ գլուխս ու քաշ­եց դե­պի իր մութ ան­ձա­վը: Քիթս դեմ առավ նրա կո­կիկ ու բու­րում­նա­վետ եռանկ­յու­նուն: Նել­լի­ի մա­նիկ­յու­րած եղունգ­նե­րով մատ­նե­րը խր­վել էին կոն­քե­րիս մեջ, իսկ ես, նրա եռանկ­յու­նու գե­րող բուր­մուն­քից շշ­մած համ­բու­րում էի այն, որից նա ցնց­վում էր: Հե­տո նա դարձ­յալ բռ­նեց գլուխս ու սեղ­մեց սի­րո աղբ­յու­րին: Ես հնա­րամ­տո­րեն անում էի այն ամե­նը, ինչ հա­վա­նա­բար հար­յու­րա­վոր ան­գամ­ներ արել էին Նել­լի­ի բազ­մա­թիվ երկր­պա­գու­նե­րը:
Բա­վա­կա­նու­թյան գա­գաթ­նա­կե­տին հա­սած՝ նա սկ­սեց հրել ինձ, որ բարձ­րա­նամ իր վրա: Նել­լին, շոշ­ա­փե­լով իմ գաղտ­նի, թան­կար­ժեք զեն­քը, ապա մի քիչ հե­տը խա­ղա­լով, հպեց այն հեշ­տո­ցի շուր­թե­րին ու քա­ջա­րե­լեց ինձ անց­նե­լու ամե­նա­կարևոր արա­րո­ղու­թյա­նը, որից հե­տո յու­րա­քանչ­յուր ան­չա­փա­հաս իրեն կա­տար­յալ տղա­մարդ է զգում: Ես այն տպա­վո­րու­թյու­նը ստա­ցա, ասես ան­դամս ար­քա­յազ­նի պես սուզ­վել էր ծո­վի հա­տակն ու փնտ­րում էր կո­րած ջրա­հար­սին: Նել­լի­ի «ստորջր­յա ան­ձա­վը» շատ նեղ էր ու տա­քուկ: Ես ծն­կի իջա Նել­լի­ի առաջ ու նո­րից թա­փով ավե­լի խո­րը ներս խո­թե­ցի կարծ­րա­ցած ան­դամս: Ինձ պա­րու­րեց հեշ­տան­քի քաղցր զգա­ցու­մը: Իմ մար­մի­նը կար­ծես ձուլ­ված լի­ներ Նել­լի­ի մարմ­նին: Ան­դամս շա­րու­նակ ներս ու դուրս էր անում և ամեն հար­վա­ծի հետ ջո­կա­տա­վա­րու­հու մար­մի­նը մեկ լար­վում էր, մեկ թու­լա­նում:
- Ես քո առա­ջինն եմ, գրո­հիր ինձ վրա,- շշն­ջաց Նել­լին:
Իմ գրգռ­վա­ծու­թյան ալի­քը հա­սավ բարձ­րա­կե­տին. հա­զիվ հասց­րե­ցի ան­դամս դուրս քա­շ­ել և սերմ­նա­հե­ղու­կի տաք շի­թը ցայ­տեց Նել­լի­ի դեմ­քին: Նել­լին ցնց­վեց հա­ճույ­քից և բա­վա­կա­նու­թյու­նից ու լպս­տե­լով սի­րո նեկ­տա­րը, ասաց.
- Իմ վրա պր­ծավ «կույս» տղա­մար­դը: Ինչ­պի­սի հա­ջո­ղու­թյուն: Ապ­րես: Մի քիչ հանգս­տա­ցիր: Առայժմ քո ըն­կե­րու­հուն դա­սեր կտանք:

Սի­րա­յին կվար­տե­տը

Օլ­յան դեռ չո­րեք­թաթ կանգ­նած ու աչ­քե­րը փակ հա­ճույ­քից հալ­վում էր: Հե­տո Միշ­ան վեր կա­ցավ ու գնաց կանգ­նեց նրա առաջ, բարձ­րաց­րեց աղջ­կա ծնո­տը, իր «լու­ծը» դրեց նրա շուր­թե­րին: Օլ­յան աչ­քե­րը բարձ­րաց­րեց ու զար­ման­քով նա­յեց Միշ­ա­յի դեմ­քին: Սա ժպ­տաց ու ցու­ցում տվեց օնա­նիզ­մով զբաղ­վել: Օլ­յան սկ­սեց անվարժ շար­ժել այն: Հե­տո աս­տի­ճա­նա­բար սկ­սեց բա­վա­կա­նու­թյուն ստա­նալ իր նոր առա­ջադ­րան­քից ու աչ­քե­րը փակ բարձ­րա­ձայն տնքտն­քալ:
Նել­լին պառ­կեց Օլ­յա­յի տակն ու սկ­սեց լպս­տել նրա մար­մի­նը և թեթևակի կծո­տել: Հե­տո նա մա­տը մո­տեց­րեց Օլ­յա­յի հեշ­տո­ցին ու զգուշ­ո­րեն ներս մտց­րեց.
- Էս դու աղ­ջիկ էլ չես, հա՞,- ծի­ծա­ղեց Նել­լին:
- Ես ինքս եմ ինձ զր­կել կու­սու­թյու­նից. օնա­նիզ­մի ժա­մա­նակ կու­սա­թա­ղանթս պատ­ռել եմ:
- Դե ավե­լի լավ. պրոբ­լեմ­նե­րը քիչ կլի­նեն,- ասաց Նել­լին, ու մատն ավե­լի խո­րը մտց­րեց: Օլ­յան սկ­սեց աղա­ղա­կել հա­ճույ­քից ու խնդ­րեց վեր­ջաց­նել, քա­նի որ ինքն ար­դեն չի դի­մա­նում: 
Նել­լին տե­ղը զի­ջեց Միշ­ա­յին, որն իր մա­հա­կը խրեց Օլ­յա­յի մեջ ողջ թա­փով: Աղ­ջի­կը ցա­վից ու հեշ­տան­քից ոռ­նաց: Միշ­ա­յի վրա նս­տած նա նման էր շամ­փու­րին խր­ված խո­րո­վա­ծի: Օլ­յան աշ­խա­տում էր իջ­նել «ման­ղա­լի» վրա­յից: Սա­կայն Միշ­ան ամուր բռ­նել էր նրա ազդ­րե­րից ու շա­րու­նա­կում էր մինչև վերջ անել իր «սև» գոր­ծը:

Աղջ­կա գլ­խա­վերևում

Նել­լին տես­նե­լով, որ ես էլի եմ գրգռ­վել, ձեռքս բռ­նած տա­րավ Օլ­յա­յի առաջ և բռ­նե­լով վր­ձինս, մո­տեց­րեց Օլ­յա­յի դեմ­քին: Օլ­յան չզար­մա­ցավ: Նա գրե­թե ոչինչ չէր տես­նում, բայց շա­րու­նա­կում էր բարձ­րա­ձայն տն­քալ, հե­տո սկ­սեց ըմ­բոշխ­նել բա­նիս հա­մը: Հետևս կանգ­նած Նել­լին ստինք­նե­րով ու ազդ­րե­րով հպ­վում էր ինձ, համ­բու­րում վիզս և ու­սերս, գուր­գու­րում թն­դա­նո­թիս՝ թույլ աղ­վա­մա­զով պատ­ված պար­կե­րը: Ըն­կե­րու­հուս հյու­թեղ շուր­թե­րը, որոնք վա­ղուց երա­զում էի գո­նե համ­բու­րել ու չէի հա­մար­ձակ­վում, հի­մա ամուր բռ­նել էին ան­դամս: Օլ­յան բա­վա­կա­նու­թյու­նից ոչինչ չէր գի­տակ­ցում: Նա չէր էլ զգում, որ իր հետ սեք­սով են զբաղ­վում մի­ան­գա­մից եր­կու տղա­մարդ: Վեր­ջա­պես Միշ­ան Օլ­յա­յի մի­ջից դուրս եկավ ու մի ակն­թարթ հե­տո հե­ղու­կով ողո­ղեց Օլ­յա­յի մեջ­քը, ապա սկ­սեց համ­բու­րել նրա մար­մի­նը, որը դեռ ցնց­վում էր տաք շի­թի ազ­դե­ցու­թյու­նից:
Ես էլ սկ­սե­ցի համ­բու­րել Օլ­յա­յի շուր­թե­րը, որոնք քիչ առաջ ըմ­բոշխ­նում էին «շա­քա­րաք­լորս»: 

Դե­ռա­հաս զույ­գի սի­րա­խա­ղը

Ես համ­բու­րում ու կծո­տում էի Օլ­յա­յի ստինք­նե­րը, եր­կար ու նուրբ պա­րա­նո­ցը, հարթ ու ձիգ փո­րը, ապա նրա ոտ­քե­րի արան­քի դեղ­ձի­կը: Օլ­յան կար­ծես նո­րից արթ­նա­ցավ թմ­բի­րից, որի մեջ ըն­կել էր քիչ առաջ վե­րապ­րած անկրկ­նե­լի բա­վա­կա­նու­թյան ազ­դե­ցու­թյամբ, և կու­չու­ձիգ լի­նե­լով գլուխս սեղ­մեց իրեն, ինչ­պես արել էր Նել­լին:
Այ­նու­հետև մենք ամուր գր­կե­ցինք իրար, ու ես խրոցս մտց­րի նրա վար­դա­կը: Այն Նել­լի­ի անց­քից ավե­լի նեղ­լիկ էր: Մենք հաճույքից քրտ­­նել-ջուր էինք դար­ձել, տնքտն­քում էինք ու իրա­րից չէ­ինք կշ­տա­նում£ Մեր կող­քին իրենց կի­սատ թո­ղած գործն էին շա­րու­նա­կում Նել­լին ու Միշ­ան:
Վեր­ջա­պես ես դուրս հա­նե­ցի ան­դամս ու թր­ջե­ցի Օլ­յա­յի գե­ղե­ցիկ ու հարթ փո­րը: Եվ կր­կին Օլ­յան ցնց­վեց սերմ­նա­հե­ղու­կի ամեն մի թափ­վող շի­թից ու փա­ղաք­շե­լով շի­րոտ փո­րը, ըն­կե­րու­հիս հան­դարտ­վեց:
Մեր ջո­կա­տա­վար­նե­րը հեգ­նա­խառն մեզ նա­յե­լով շա­րու­նա­կում էին ձի­ա­վա­րել, իսկ երբ մենք վեր­ջաց­րինք, Նել­լին քնք­շան­քով ասաց.
- Դե­ռա­տի մար­մին­նե­րի մի­ա­ձու­լում:
Շու­տով մենք բա­ժան­վե­ցինք ու փա­խանք-մ­տանք մեր տե­ղաշ­որ­նե­րը և, կար­ծես ոչինչ էլ չէր պա­տա­հել: Ես ան­մի­ջա­պես քաղցր ու խո­րը քուն մտա:
Հա­ջորդ առա­վոտ­յան հրա­ժեշտ տվե­ցինք ճամ­բա­րին: Լի­քը ծնող­ներ ու երե­խա­ներ էին իրար գլ­խի հա­վաք­վել, և այդ ժխո­րի մեջ մենք չհասց­րե­ցինք իրար հետ կար­գին խո­սել: Ես մի­այն կա­րո­ղա­ցա զգուշ­ո­րեն օդա­յին համ­բույր ու­ղար­կել Օլ­յա­յին: Ըն­կե­րու­հիս ինձ աչ­քով արեց: Մոսկ­վա­յում մեզ սպա­սում էին մեր ծնող­նե­րը: Մենք ցր­վե­ցինք տնե­րը: Օլ­յան ապ­րում էր ու­րիշ քա­ղա­քում և ես այդ­պես էլ չկա­րո­ղա­ցա նրա հաս­ցեն վերց­նել: Բայց նրան հան­դի­պե­լու հույսն ու ցան­կու­թյու­նը ինձ չէ­ին լքում տա­րի­ներ շա­րու­նակ: