Վլադիմիր Վիսոցկի

ԵՆԳԻԲԱՐՈՎԻՆ ՀԱՆԴԻՍԱՏԵՍՆԵՐԻՑ

 

Ծաղրածուն գող էր. և ամեն անգամ

Տխուր պահեր էր միայն գողանում.

Իր պիտույքները` գրիմ թե կեղծամ,

Ծաղրածուների ուրիշ նվիրում:

 

Ընդմիջումների լուսավոր պահին

Աննկատ, հանգիստ ու թեթևասահ

Հայտնվում էր նա հանդիսատեսին`

Երբեմն գլխին հիմար մի թասակ:

 

Երես է տվել ամեն ձեռնածու

Մեր ծիծաղատենչ փողոտ դիտողին,

Գոռում է ահա. «Սա ի՞նչ ծաղրածու,

Էլ ի՜նչ ծաղրածու` անծիծաղելի»;

 

Մենք էլ փնթփնթում, նետում ենք հատ-հատ.

«Թե դուրս ես եկել, դե ծիծաղեցրու»,

Իսկ նա մեր հոգուց այնպես աննկատ

Հենց այդ նույն պահին թախիծ է կորզում:

 

Կասկածում ենք դեռ, թե մեր այս դարում

Կրկես ունենանք համաշխարհային,

Սակայն ծաղրածուն այսքան դառնարյուն,

Այսքան անկենդան ու մռա՞յլ լինի...

 

Իսկ նա, որ կարծես չքվել էր, կրկին

Հայտնվել է ու ձեռքերով սահուն

Պիջակներ հագած մեր հոգու ներքին

Գրպաններից է թախիծ գողանում:

Հովհաննես Սարոյանի թարգմանությամբ