ՇԱՆ ՈՐԴԻՆ

Դռան զան­գը տվե­ցին: Քիդ­սընն ան­հա­վես մի կողմ դրեց ամ­սա­գիրն ու թղ­թակ­ցու­թյուն­նե­րի սե­ղա­նին նա­յե­լով՝ գլու­խը տմբտմ­բաց­րեց.
- Էս ո՞վ կլի­նի տես­նես: Ան­ծա­նոթ մե­կը երևի, թե չէ նախ հե­ռա­խո­սով կպայ­մա­նա­վոր­վեր հան­դիպ­ման մա­սին...
Մեծ, փա­փուկ բազ­կա­թո­ռի կաշ­ին ճռ­ռաց ու փոքր­-ինչ հետ գնաց: Իջ­նե­լով նա­խաս­րահ՝ Քիդ­սը­նը տնա­յին խա­լա­թը ձգեց ու­սե­րին ու դու­ռը բա­ցեց: Տան­տի­րոջ հոն­քե­րը հար­ցա­կան վեր բարձ­րա­ցան:
Դռան շե­մին կանգ­նած էր մի երի­տա­սարդ ան­ծա­նո­թու­հի, որի տես­քից Քիդ­սը­նի լո­զե­րը թափ­վե­ցին. օրի­որ­դի սլա­ցիկ կա­ռուց­վածքն ու բա­րե­մաս­նու­թյուն­նե­րը բա­վա­կան հս­տակ ընդգծ­վում էին նուրբ մոխ­րա­գույն վեր­նաշ­ա­պի­կի տա­կից ու կլա­նում ուշ­ադ­րու­թյունդ: Հա­յաց­քը ցած ուղ­ղե­լով՝ տղա­մար­դը աչ­քե­րը հա­ռեց աղջ­կա գե­ղե­ցիկ ոտ­քե­րը ծած­կող մարմ­նա­գույն գուլ­պա­յին, ապա նա­յեց նեղ մի­նի-­յուբ­կա­յի տակ գծագր­վող վար­տի­քի ուր­վագ­ծին: Մի կերպ թու­քը կուլ տա­լով՝ Քիդ­սը­նը գլու­խը վեր բարձ­րաց­րեց: Օրի­որդն ու­ներ ճիշտ դի­մագ­ծեր, իսկ սև վար­սե­րը թեթև ըն­կած էին նուրբ ու­սե­րին: Ու­ղիղ քիթն ու մեծ, դարչ­նա­գույն աչ­քե­րը ներ­դաշ­նակ էին ու­ռու­ցիկ շր­թունք­նե­րի հետ և հիշ­եց­նում էին «Փո­ղո­ցա­յին աղ­ջիկ­ներ» ֆիլ­մի գլ­խա­վոր դե­րա­կա­տա­րու­հի Դո­րը­թի Չեյ­նին, որի խա­ղը դի­տե­լուց հե­տո բո­լոր հան­դի­սա­կան­նե­րը բռնկ­վում էին նույն երե­կո­յան իսկ սի­րա­յին ար­կած ու­նե­նա­լու տեն­դով:
Քիդ­սընն սթափ­վեց հա­խուռն մտ­քե­րից ու ակա­մա ցնց­վեց, և դա չվ­րի­պեց օրի­որ­դի աչ­քից, ինչ­պես որ չէր վրի­պել իրեն տնտ­ղող հա­յաց­քը:
- Ը...,- փոր­ձեց կենտ­րո­նա­նալ Քիդ­սը­նը,- ին­չո՞վ կա­րող եմ ձեզ օգ­տա­կար լի­նել, օրի­որդ:
- Նե­րե­ցեք, սըր...
- Քիդ­սըն ... Սթիվ Քիդ­սըն:
- Շատ հա­ճե­լի է, պա­րոն Քիդ­սըն,- ժպ­տաց աղ­ջի­կը,- ես Ան­նետ Շեյ­նընն եմ հա­մալ­սա­րա­նից: Մենք սո­ցի­ո­լո­գի­ա­կան հե­տա­զո­տու­թյուն­ներ ենք անց­կաց­նում: Դուք կա­րո՞ղ եք մեզ օգ­նել և պա­տաս­խա­նել մի քա­նի հար­ցի:
Աղջ­կա շր­թունք­նե­րին դեռ շող­շո­ղում էր ժպի­տը: Քիդ­սը­նը լպս­տեց իր չո­րա­ցած շր­թունք­ներն ու լայն ժպ­տաց.
- Հարց չկա, խնդ­րեմ,- Քիդ­սը­նը բա­ցեց դուռն ու փոքր­-ինչ հետ քաշ­վեց,- ներս հա­մե­ցեք, օրի­որդ: Ի դեպ, դուք ճիշտ ժա­մա­նա­կին եք եկել: Ես հենց նոր սուրճ եմ եփել, իսկ կինս գնա­ցել է քա­ղաք՝ գնում­նե­րի: Մի­այն ուշ երե­կո­յան կվե­րա­դառ­նա:
Աղջ­կա աչ­քե­րը փայ­լում էին: Ներս սա­հե­լով նա ու­սից գործ­նա­կա­նո­րեն հա­նեց պա­յու­սակն ու մար­մա­րե աս­տի­ճան­նե­րին սուր կրունկ­նե­րով տկտ­կաց­նե­լով և Քիդ­սը­նին «խեղ­դե­լով» տղա­մարդ­կանց խել­քա­հան անող իր օծա­նե­լի­քի բուր­մուն­քի ամ­պի­կով, գնաց-նս­տեց հյու­րա­սեն­յա­կի բազ­կա­թո­ռին: Ան­նե­տը հեգ­նա­խառն ու հե­տաքրք­րա­սի­րու­թյամբ լի հա­յացքն աջ ու ձախ շր­ջեց և կար­ծես ակա­մա փոքր­-ինչ վեր ձգեց կի­սաշր­ջազ­գեստն ու ոտ­քը ոտ­քին գցեց: Քիդ­սընն առանց աչ­քը նրա­նից կտ­րե­լու, հարց­րեց.
- Ինչ­պի­սի՞ սուրճ եք նա­խընտ­րում. կա­թո՞վ, դա՞­ռը, քա՞ղցր...
- Շնոր­հա­կալ եմ: Եթե կա­րե­լի է՝ քաղցր ու սե­րով:
Կա­տա­րե­լով օրի­որ­դի պատ­վե­րը՝ Քիդ­սը­նը նս­տեց նրա կող­քին՝ բազ­մո­ցի ծայ­րին և հար­ցա­կան նա­յեց աղջ­կան՝ ասես փոր­ձե­լով կռա­հել հարց­ման բնույթն ու թե­մա­տի­կան, մի­և­նույն ժա­մա­նակ ձեռ­քով թաքց­նե­լով խա­լա­թի ներքևի բաց­ված­քը:
Ան­նե­տը, նկա­տե­լով Սթի­վի շար­ժում­նե­րը, մի կողմ դրեց սուր­ճի գա­վաթն ու պա­յու­սա­կից դուրս բե­րեց թղ­թա­պա­նա­կը, ժպ­տաց.
- Ես կու­զե­ի, որ դուք պա­տաս­խա­նե­իք այն հար­ցին, թե...,- և թղ­թա­պա­նա­կից ինչ­-որ ամ­սա­գիր հա­նե­լով, բա­ցեց պա­տա­հա­կան մի էջ ու մեկ­նեց այն Սթի­վին,- ինչ­պե՞ս եք վե­րա­բեր­վում այս երևույ­թին:
Դա «Սու­պեր XXL» ամ­սա­գիրն էր: Բաց­ված էջում պատ­կեր­ված էր տղա­մար­դու առջև ծն­կի իջած ու առ­նան­դա­մը բե­րա­նը վերցրած կնոջ գու­նա­վոր լու­սան­կար:
Քիդ­սը­նի ժպի­տը սա­ռեց շուր­թե­րին, ու նա զար­մա­ցած նա­յեց զրու­ցակ­ցին:
- Ես նկա­տի ու­նեմ ձեր վե­րա­բեր­մուն­քը սեք­սի և պոռ­նոգ­րա­ֆի­ա­յի հան­դեպ,- ճշ­տեց օրի­որ­դը:
Քիդ­սը­նի շուն­չը կանգ­նեց, և նա որոշ­եց խի­զա­խել: Թեթևակի կռա­նա­լով՝ սա­հուն շար­ժու­մով նա ձեռ­քը դրեց աղջ­կա ոտ­քին՝ ծն­կից վեր.
- Ըստ իս, պոռ­նոն վատ բան չէ, բայց ինձ ավե­լի շատ սա է դուր գա­լիս:
Աղջ­կա աչ­քե­րը բո­ցա­վառ­վե­ցին: Բայց նա Քիդ­սը­նին չապ­տա­կեց և չհ­րեց:
- Պա­րոն, Քիդ­սըն,- ու­զում էր բո­ղո­քել օրի­որ­դը խուլ ձայ­նով, բայց տղա­մարդն ընդ­հա­տեց նրան.
- Իմ անու­նը Սթիվ է,- նրա ձեռ­քը սա­հեց աղջ­կա ոտ­քի վրա­յով: Զգա­լով, որ իրեն չեն ընդ­դի­մա­նում, Քիդ­սը­նը վեր թռավ տե­ղից և մյուս ձեռ­քով չան­թեց աղջ­կա ուսն ու համ­բու­րեց պա­րա­նո­ցը: Սթի­վին գրգ­ռում էր օրի­որ­դի մաշ­կի ու օծա­նե­լի­քի բուր­մուն­քը, իսկ մատ­նե­րը նր­բո­րեն ու երկ­յու­ղա­ծու­թյամբ սա­հում էին աղջ­կա մարմ­նով՝ փա­ղաք­շե­լով մեկ աղջ­կա կուրծ­քը, մեկ փո­րը, մեկ ոտ­քե­րը...
- Օ, Սթիվ,- տնքտն­քում էր օրի­որդն աչ­քե­րը փակ,- պետք չէ...
Քիդ­սը­նի մատ­ներն ար­դեն սա­հում էին աղջ­կա ոտ­քե­րի արան­քով: Ան­նե­տին հա­մա­կեց ցան­կա­սի­րու­թյան հա­ճե­լի զգա­ցումն, ու նա ակա­մա ոտ­քե­րը լայն բա­ցեց: Տր­վե­լով տար­փան­քի ճի­րան­նե­րին՝ աղ­ջի­կը ձեռ­քը խց­կեց Սթի­վի խա­լա­թի արան­քը և շոշ­ա­փեց պայ­թե­լու պատ­րաստ վար­տի­քի տակ լից­քա­վոր­ված «հրա­նո­թի փո­ղը»:
Հա­ճույ­քից ու ան­համ­բե­րու­թյու­նից ոռ­նա­լով՝ Քիդ­սը­նը փոր­ձեց պո­կել-գ­ցել աղջ­կա խո­նա­վա­ցած կի­սա­վար­տի­քը: Բայց աղ­ջի­կը ծռմռ­վեց ու տն­քո­ցով ասաց.
- Թող, ես ինքս...
Քիդ­սը­նը սթափ­վեց խե­լաց­նո­րու­թյան գր­կից և օգ­նեց աղջ­կան հան­վել: Հա­տա­կին թռան շր­ջազ­գես­տը, գո­տին, գուլ­պա­նե­րը: Այ­նու­հետև Ան­նե­տը հա­նեց վեր­նաշ­ա­պիկն ու կրծ­կա­լը՝ մեր­կաց­նե­լով կա­տար­յալ ձև ու­նե­ցող չք­նաղ ստինք­ներն ու գրգ­ռիչ պտուկ­նե­րը: Քիդ­սընն այդ ըն­թաց­քում հասց­րեց հա­նել աղջ­կա հո­տա­վետ վար­տիքն ու ազատ­վեց իր խա­լա­թից, ապա վար­տի­քից: Նրանց շր­թունք­նե­րը մի­ա­ձուլ­վե­ցին թեժ ու խո­րը մի համ­բույ­րով, իսկ իրար հպ­ված մերկ մար­մին­նե­րը սկ­սե­ցին ցան­կա­սի­րու­թյան լեզ­վով մունջ երկ­խո­սու­թյու­նը: Այ­նու­հետև Քիդ­սը­նը չդի­մա­ցավ ու աղջ­կան նե­տեց բազ­մո­ցին՝ շա­րու­նա­կե­լով համ­բույր­նե­րով պա­տել նրա դեմքն ու պա­րա­նո­ցը: Նա ափե­րով նր­բո­րեն շո­յում ու տրո­րում էր օրի­որ­դի մար­մի­նը, որը բուռն ար­ձա­գան­քում էր ամեն մի հպու­մին՝ ճախ­րե­լով կր­քի ու տար­փան­քի թանձր մթ­նո­լոր­տում: 
Քիդ­սը­նի շուր­թե­րը կպան Ան­նե­տի ստինք­նե­րին և ստի­պե­ցին նրան բղա­վել քաղց­րա­վետ պոռթ­կու­մով: Աղջ­կա եր­կար եղունգ­նե­րը խր­վե­ցին Սթի­վի մեջ­քին՝ թող­նե­լով խոր քերծ­վածք­ներ, բայց նա ան­մասն էր այդ ցա­վե­րից, քա­նի որ աչ­քե­րի առջև հառ­նել էր նր­բին ու մուգ ցայլքն աղջ­կա ոտ­քե­րի արան­քում: Եվ ահա տղա­մար­դու շուր­թե­րը դրոշմ­վե­ցին գայ­թակ­ղու­թյան հյու­թով ծո­րա­ցող հի­աս­քանչ փն­ջին: Սթի­վը հա­ճույ­քով սուզ­վեց երա­նու­թյան այդ օվ­կի­ա­նո­սում՝ շր­ջա­պատ­ված սի­րո ծաղ­կի վար­դա­գույն թեր­թիկ­նե­րով և նրա­նից հոր­դող ար­բե­ցու­ցիչ բուր­մուն­քով: Աղջ­կա մար­մի­նը գա­լար­վեց, և նրա բե­րա­նից դուրս թռան տար­փա­լից տն­քոց­ներ ու հա­ռա­չանք­ներ:
Ան­նետն ավե­լի լայն բա­ցեց ոտ­քերն ու Սթի­վի գլու­խը սեղ­մեց թով­չան­քով լի իր մարմ­նին ու շշն­ջաց.
- Էլի այդ­պես, էլի...
Վեր­ջա­պես հաս­նե­լով գրգռ­վա­ծու­թյան գա­գաթ­նա­կե­տին՝ Քիդ­սը­նը պոկ­վեց այդ քաղց­րա­լուր աղբ­յու­րից և այլևս ան­կա­րող դի­մադ­րե­լու գայ­թակ­ղու­թյա­նը, իր գուրզն ուղ­ղեց նրա կողմն ու խրեց մե­ջը: Աչ­քե­րի առջև ամեն ինչ լո­ղում էր: Ան­նե­տը քաղցր բղա­վեց և ոտ­քե­րով գր­կեց Սթի­վի հե­տույ­քը՝ կար­ծես փոր­ձե­լով ոտ­քից գլուխ իր մեջ կլա­նել Քիդ­սը­նին: Հար­ված: Եվս մեկ հար­ված... Նրանց թե­ժա­ցած մար­մին­ներն սկ­սե­ցին նետ­վել միմ­յանց վրա ինչ­-որ խենթ ռիթ­մով ինչ­պես գլա­դի­ա­տոր­ներ, որոն­ցից մե­կը կար­ծես ձգ­տում է կուլ տալ թշ­նա­մուն, իսկ մյու­սը՝ նի­զա­կը խրել հա­կա­ռա­կոր­դի մեջ: Ժա­մա­նա­կը կանգ առավ:
Աղ­ջի­կը շրջ­վեց ու թամ­բեց տղա­մար­դու ան­դա­մը: Սկս­վեց մի անկրկ­նե­լի սի­րա­յին ձի­ա­վա­րու­թյուն: Քիդ­սը­նը շուր­թե­րով որ­սում էր դեմ­քի առաջ պար եկող աղջ­կա­կան ստինք­նե­րը, ապա լայն բա­ցե­լով նրա ոտ­քե­րի ճեղ­քը՝ սկ­սեց խո­թում­նե­րը՝ իր ամեն մի հար­վածն Ան­նե­տի հա­մար դարձ­նե­լով սքան­չե­լի փոր­ձու­թյուն: Իսկ վեր­ջի­նիս թվում էր, թե նրա «նի­զա­կը» խո­րա­նա­լով հաս­նում է մինչև սիրտն ու արա­գաց­նում տրոփ­յու­նը: Նրանց տն­քոց­նե­րը մի­ա­ձուլ­վե­ցին, ականջ­նե­րում զն­գում էր, աչ­քե­րի առջև ճախ­րում էին պատ­կեր­ներ, և թվում էր, թե շուրջ­բո­լո­րը ոչինչ չկա, բա­ցի իրենց կր­քից ու հեշ­տան­քից: Երի­տա­սարդ ամա­զո­նու­հին սլա­նում էր առաջ՝ փա­ռա­վոր բազ­մած «հրե­ղեն ձի­ու» գա­վա­կին, և օրի­որ­դա­կան սլա­ցիկ ու ձիգ մար­մի­նը ճկ­վում էր Ամու­րի աղե­ղի պես ու չորս կողմն ար­ձա­կում սի­րո ոս­կե­ձույլ նե­տե­րը: Քիդ­սընն զգաց, թե ինչ­պես է իր մեջ հա­սու­նա­նում ծա­նոթ կան­խա­վա­յել­քը անն­կա­րագ­րե­լի ալի­քի, որի «հար­վա­ծը» մեկ ան­գամ ապ­րե­լով այլևս եր­բեք չես կա­րող դի­մա­նալ նրա գայ­թակ­ղու­թյա­նը: Մի քիչ էլ, ևս մի քա­նի հան­դի­պա­կաց շար­ժում... Նրանք աշ­խար­հում ամեն ին­չի մա­սին մո­ռա­նա­լով, տն­քոց­նե­րով ու ֆս­սոց­նե­րով ձուլ­վե­ցին իրար ու հա­սան սի­րա­յին խա­ղի այն բար­ձունքն, ուր իրենց էր սպա­սում երա­նա­վետ մր­ցա­նա­կը, որին ար­ժա­նա­նա­լու հա­մար այդ­քան ձի­ա­վա­րել էին մի­ա­սին: Քիդ­սը­նի կո­կոր­դից դուրս թռավ ճնշ­ված ճի­չը, նրա մար­մի­նը դղր­դաց թեժ ալե­բա­խու­թյու­նից: Փո­րից ներքև ինչ­-որ պայ­թյուն եղավ, և նրա ան­դա­մից Ան­նե­տի հեշ­տոց թափ­վեց սերմ­նա­հե­ղու­կի տաք շի­թը: Աղջ­կա մար­մի­նը ցնց­վեց ասես հո­սան­քի հար­վա­ծից: Նրանք գր­կա­խառն­ված դեռ գա­լար­վում էին բազ­մո­ցի բար­ձիկ­նե­րի վրա՝ ցան­կա­նա­լով հնա­րա­վո­րին չափ եր­կա­րաց­նել հեշ­տան­քի ակն­թար­թը: Ան­նե­տի հեշ­տան­քը շատ եր­կար էր ու մո­լե­գին, նա վայ­րի կատ­վի պես ծակծ­կում էր Սթի­վի մար­մի­նը խո­րը ճանկ­ռոց­նե­րով: Դա ավե­լի ուժգ­նաց­րեց Սթի­վի զգաց­մունք­նե­րը: Աղջ­կա կրծ­քին ու փո­րին էլ կարմ­րին էին տա­լիս Քիդ­սը­նի կծո­տած­նե­րը: Գլու­խը թափ տա­լով՝ նա իր խիտ ու հո­տա­վետ վար­սե­րով ծած­կեց Սթի­վի դեմ­քը: Ան­նե­տը դեռ չէր ու­զում իջ­նել ար­դեն հանգս­տա­նա­լու ձգ­տող «նժույ­գից»: Նա իր խոշ­որ դարչ­նա­գույն աչ­քե­րի խո­նավ ըն­դեր­քից տռ­փան­քով ու ցա­սու­մով հետևում էր Քիդ­սը­նի շար­ժում­նե­րին: Հան­կարծ աղ­ջի­կը կռա­ցավ և եր­կար ու կր­քոտ համ­բու­րեց Սթի­վին և այ­րե­լով նրան իր ճար­պիկ, սուր լեզ­վով, զգաց, թե ինչ­պես է տղա­մար­դը վե­րա­կանգ­նում քիչ առաջ վատ­նած եռան­դը: Ան­նե­տին ուղղ­ված վա­վաշ­ոտ հա­յացքն ավե­լի շուտ մատ­նեց նրան՝ նախ­քան կհասց­ներ պա­տաս­խա­նել հա­վեր­ժա­հար­սի պես նիր­վա­նա­յի գիրկն ըն­կած ու այդ քաղցր թմ­բի­րից արթ­նա­ցած աղջ­կա համ­բույ­րին:
- Ես կար­ծում եմ, որ սա վեր­ջը չէ,- շշն­ջաց Ան­նե­տը՝ ստինք­նե­րը հպե­լով նրա կրծ­քին,- հը՞, Սթիվ...
Աղ­ջի­կը գլու­խը հետ տա­րավ ու վար­սե­րը դեմ­քից ազա­տե­լով փոքր­-ինչ ձգ­վեց:
- Իսկ ո՞նց է մեր փոք­րիկ Սթի­վը: Արի տես­նենք՝ որ­տեղ է թաքն­վել,- չա­րաճ­ճի­ո­րեն նա­յե­լով իրենց մար­մին­նե­րի մի­ա­ձուլ­ման կե­տին, ասաց նա: 
Աղջ­կա նուրբ ու եր­կար մատ­նե­րը սա­հե­ցին Քիդ­սը­նի փո­րով, ապա հա­սան կրծ­քին ու կանգ առան պտուկ­նե­րի վրա, որոնք հպու­մից ցնց­վե­ցին ու պրկ­վե­ցին: Քիդ­սը­նի շն­չա­ռու­թյու­նը դարձ­յալ ան­հա­մա­չափ դար­ձավ, իսկ նրա ան­դա­մը լց­վեց նոր ավ­յու­նով: Աղջ­կա ձեռ­քե­րը շա­րու­նա­կում էին փա­ղաք­շել մեկ իր, մեկ Սթի­վի մար­մի­նը՝ առաջ բե­րե­լով անաս­նա­կան սար­սուռ ու տար­փան­քի նոր ալիք: Քիդ­սը­նի աչ­քերն այր­վում էին: Քրտ­նա­թոր գլու­խը վեր բարձ­րաց­նե­լով՝ նա նո­րից կարծ­րա­ցած ու կրակ­խառ­նի­չի պես թեժ իր «սու­րը» մտց­րեց աղջ­կա՝ սի­րո հյու­թով ծո­րա­ցող «պատ­յա­նը»: Հան­կարծ Ան­նե­տը վեր թռավ տե­ղից, չլմ­փո­ցով հա­նեց իր մի­ջից Քիդ­սը­նի խո­նավ զեն­քը և ափ­սո­սան­քով բա­ժան­վե­լով այդ զեն­քից, շշն­ջաց՝ հետևից գրո­հիր: Ապա տեղ­նու­տե­ղը շրջ­վեց, կանգ­նեց չո­րեք­թաթ և լայն բա­ցեց ծնկ­նե­րը: Քիդ­սընն առանց հա­պա­ղե­լու ծն­կի իջավ Ան­նե­տի հետևում ու ան­դա­մը մինչև հիմ­քը խրեց աղջ­կա ոս­կե­բեր հրաբ­խի կրա­կե ձա­գա­րը: Ան­նետն անկշ­տում գա­զա­նի­կի պես ջա­նում էր վա­յել­քի ոչ մի ակն­թար­թը բաց չթող­նել և դի­մա­նալ այն տրտ­մա­գին փոր­ձու­թյա­նը, որ իրեն պարգևում էր իր սո­ցի­ո­լո­գի­ա­կան հարց­մա­նը են­թա­կա այս պեր­ճա­խոս տղա­մար­դը: Իսկ վեր­ջինս բիրտ հետևողա­կա­նու­թյամբ իրեն էր ձգում աղջ­կա կլո­րիկ հե­տույ­քը, ասես վա­խե­նա­լով բաց թող­նել և կորց­նել այն ընդ­միշտ: Շուն­չը կտր­վում էր, սիր­տը քիչ էր մնում դուրս թռ­չեր կրծ­քա­վան­դա­կից:
Քիդ­սը­նը մատ­նե­րը տա­րավ դե­պի Ան­նե­տի կզա­կը, շո­յեց այն, ապա մատ­նե­րը սա­հե­ցին վեր՝ խառ­նե­լով անհ­նա­զանդ մա­զե­րը: Նրանց հա­յացք­նե­րը հան­դի­պե­ցին և, ինչ­պես հան­դիպ­ման առա­ջին րո­պե­նե­րին, Ան­նե­տի աչ­քե­րը կայծկլ­տում էին խո­րա­մանկ ժպի­տով, իսկ ու­ռու­ցիկ շր­թունք­նե­րը տար­փա­լից ար­տա­հայ­տու­թյուն էին ստա­ցել: Նա ասես ունկնդ­րում էր իր զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րին:
- Հա­մա թե փի­սիկն ես, հա,- նա­յե­լով Քիդ­սը­նի հան­գած առ­նան­դա­մին՝ ասաց Ան­նե­տը,- երևում է՝ տի­րոջդ կինն այն­քան էլ հա­ճախ չի թույլ տա­լիս պահմ­տո­ցի խա­ղալ իր ոտ­քե­րի արան­քում, եթե առանց նա­խազ­գու­շաց­ման վրա ես տա­լիս կար­գա­պահ ան­ծա­նոթ աղ­ջիկ­նե­րին:
Քիդ­սը­նը թեք ըն­կավ ու շա­րու­նա­կեց հե­տաքրք­րու­թյամբ լսել Ան­նե­տի ելույ­թը:
- Ան­կեղծ ասած՝ ես ձե­զա­նից չէի էլ սպա­սում նման արա­գու­թյուն, պա­րոն Քիդ­սըն: Ես, եթե կու­զեք իմա­նալ, ամեն առի­թով քա­մակս դեմ չեմ տա­լիս առա­ջին հան­դի­պա­ծին ու չեմ քնում հե­տը ծա­նո­թա­նա­լուց 5 րո­պե անց: Բայց ինձ դուր է գա­լիս ձեր... ավե­լի է լավ է անց­նենք «դու»-ի, եթե թույլ կտաք...
- Խնդ­րեմ:
- Շնոր­հա­կալ եմ: Ին­չի՞ վրա կանգ առանք: Հա, ու­րեմն, ինձ դուր եկավ քո հա­մա­ռու­թյու­նը:
- Ես կա­սե­ի՝ հաս­տա­կո­ղու­թյու­նը, սի­րե­լիս...
- Գի­տե՞ս, ինձ հա­մար շատ հե­տաքր­քիր է իմա­նալ՝ բո­լո՞ր կա­նանց հետ ես այդ­պես վար­վում, ոչ մի փեշ ան­տար­բեր չե՞ս թող­նում, թե՞ ես եմ շատ գայ­թակ­ղիչ, որ քեզ հա­նե­ցի հա­վա­սա­րակշ­ռու­թյու­նից, որով հա­վա­նա­բար փա­ռա­բան­ված ես քո աշ­խա­տա­վայ­րում,- վրա տվեց աղ­ջիկն ու շա­րու­նա­կեց,- իսկ սեք­սի ո՞ր ձևն է վեր­ջա­պես քեզ դուր գա­լիս ավե­լի շատ. օրա՞լ սեք­սը, դա­սա­կա՞­նը, թե՞ անալ սեք­սը:
Քիդ­սը­նին դարձ­յալ հա­մա­կեց հեգ­նա­խառն տրա­մադ­րու­թյու­նը: Վերջ ի վեր­ջո նրան հա­ջող­վել էր իր ու­զա­ծին հաս­նել, իսկ մնա­ցածն ար­դեն իրեն չէր հե­տաքրք­րում, ուս­տի նա թու­նոտ ժպ­տաց ու ձեռքն աղջ­կա ազդ­րին դնե­լով՝ կարճ կա­պեց.
- Էլի կգաս, քեզ ամեն ինչ կպատ­մեմ: Իսկ եթե ու­զում ես, որ ձանձ­րա­լի չլի­նի, հետդ ըն­կե­րու­հի կբե­րես: Մենք ար­տա­կարգ պրակ­տիկ դա­սա­խո­սու­թյուն կանց­կաց­նենք մարմ­նա­կան հա­ճույ­քի ու էթի­կա­յի վե­րա­բեր­յալ:
Նրա ձեռքն այդ ըն­թաց­քում սա­հում էր Ան­նե­տի խո­նավ փո­րի վրա­յով դե­պի ոտ­քե­րի ա­րան­քը: Աղ­ջի­կը թեթև հո­գոց հա­նեց, փոքր­-ինչ բա­ցեց ոտ­քերն ու հեշ­տոցն առաջ ցցեց: Անկշ­տում վա­վաշ­ո­տու­թյամբ նա ու­զում էր դարձ­յալ ու դարձ­յալ վերսկ­սել սի­րա­յին խա­ղը, սա­կայն հան­կարծ դա­դար տվեց ու ասաց.
- Ես լո­ղա­նա­լուց չէի հրա­ժար­վի: Դու ինձ հո­գե­հան արե­ցիր: Որ­տե՞ղ է լո­գա­րա­նը:
Քիդ­սընն աղջ­կա ուշ­ա­դիր հա­յաց­քի ներ­քո վեր կա­ցավ, խա­լա­թը գցեց վրան ու քայ­լեց դե­պի աս­տի­ճան­նե­րը: Նրա ոտ­քե­րը արճ­ճի պես ծան­րա­ցել էին, գլու­խը դժ­ժում էր: Աղ­ջի­կը նա­զե­լի­ո­րեն ոտ­քի կանգ­նեց, ձեռ­քե­րը ծոծ­րա­կին տա­րավ ու թափ տվեց մա­զե­րը: Ան­նե­տի շար­ժում­նե­րում կաշ­կանդ­վա­ծու­թյան նշույլ իսկ չկար: Թվում էր, թե նա այս­տեղ իրեն տան­տի­րու­հու պես է զգում: Հագ­նե­լով Քիդ­սը­նի առա­ջար­կած լո­գա­րա­նա­յին փայ­տե հո­ղա­թա­փե­րը՝ նա Քիդ­սը­նի հետևից աս­տի­ճան­նե­րով բարձ­րա­ցավ վեր՝ լո­գա­սեն­յակ:
Քիդ­սը­նը ծի­ծա­ղեց ու աղջ­կան ձեռ­քով հրա­վի­րեց լո­գա­րան մտ­նել: Դու­ռը բա­ցե­լով նա հետ քաշ­վեց ու Ան­նե­տին ներս թող­նե­լով հեն­վեց դռա­նը: Նրա շուր­թե­րին խա­ղում էր հեգ­նոտ ժպի­տը:
Ան­նետն արագ հա­յացք նե­տեց լո­գա­սեն­յա­կի փա­փուկ ու­ղե­գոր­գին, սպի­տակ խճա­սա­լիկ­նե­րին ու ըն­դար­ձակ լո­գա­րա­նի վերևը կախ­ված մեծ հա­յե­լի­նե­րին: Օծա­նե­լի­քով բեռ­նա­վոր­ված սե­ղա­նի­կին մո­տե­նա­լով նա­յեց հա­յե­լուն, մի ձեռ­քը դրեց կոն­քին, մյու­սով բռ­նեց կուրծքն ու ֆո­տո­մո­դե­լի դիրք ըն­դու­նե­լով, փռթ­կաց­րեց.
- Դա­տե­լով հա­յե­լի­նե­րի առա­տու­թյու­նից, դու բա­վա­կան ինք­նա­հա­վան ու ինք­նա­սի­րա­հար­ված պինգ­վին ես: Կամ էլ, ըստ երևույ­թին, կնոջդ հետ նա­խընտ­րում ես սեք­սով զբաղ­վել հա­յե­լու առջև կանգ­նած. երևի ինք­ներդ ձեզ նա­յե­լուց էլ եք հա­ճույք ստա­նում,- այս ասե­լով Ան­նե­տը մտավ լո­գա­րա­նա­կոն­քի մեջ և ջրի ծո­րա­կը բա­ցեց, ապա ձեռքն առավ ցն­ցուղն ու ծն­կի իջ­նե­լով, ջրի տաք շի­թերն ուղ­ղեց քրտ­նած կրծ­քե­րին: 
Քիդ­սը­նը քա­րա­ցած հետևում էր, թե ինչ­պես են ջրի կա­թիլ­նե­րը ծո­րում աղջ­կա հարթ մաշ­կով, օձա­գա­լար սա­հում գայ­թակ­ղիչ փորն ի վար ու գողտ­րիկ եռանկ­յու­նուց թափ­վում ցած: Ան­նե­տը քնք­շո­րեն շո­յում էր սե­փա­կան մար­մի­նը, հե­տո շրջ­վեց Սթի­վի կողմն ու, գլու­խը հետ թե­քած, ցն­ցու­ղը պա­հեց դեմ­քին և ու­սե­րին...
Տղա­մար­դը կտ­րուկ շար­ժու­մով հա­նեց խա­լա­թը և մտավ լո­գա­րան: Ան­նետն ինք­նա­գոհ ժպ­տաց: Սթիվն սկ­սեց դարձ­յալ փա­ղաք­շել աղջ­կա ձիգ ստինք­նե­րը, սլա­ցիկ ոտ­քերն ու հարթ փո­րը: Նրա ներ­սում ամեն ինչ կր­կին տակ­նուվ­րա եղավ, սա­կայն ան­դա­մը դեռ չէր կանգ­նում, թեև ար­դեն ու­ռել ու հպ­վել էր աղջ­կա ազդ­րե­րին: Այլևս ի վի­ճա­կի չլի­նե­լով զս­պել պոռթ­կու­մը՝ նա պինդ բռ­նեց Ան­նե­տի կոն­քերն ու ամ­բողջ ու­ժով քաշ­եց նրան դե­պի իրեն՝ զգա­լով աղջ­կա խու­ճուճ վար­սե­րի գրգ­ռիչ հպու­մը:
Ան­նե­տը նվա­զեց­րեց ջրի տաք հո­սանքն ու ջուրն զգա­լի­ո­րեն սա­ռեց­նե­լով, շիթն ուղ­ղեց Քիդ­սը­նի դեմ­քին ու կի­սա­բաց բե­րա­նին, ապա պա­րա­նո­ցին ու կրծ­քին: Ջրի սթա­փեց­նող սառ­նու­թյունն ու մեր­ձեց­ման ջեր­մու­թյու­նը աներևակա­յե­լի հա­ճույք պատ­ճա­ռե­ցին եր­կու­սին էլ, ու նրանք գա­զան­նե­րի կոպ­տու­թյամբ հար­ձակ­վե­ցին իրար վրա ու սկ­սե­ցին փայ­փա­յել ու կծո­տել միմ­յանց: Պայ­ծառ լույ­սը՝ փակ կո­պե­րի մի­ջով, ջրի ճողփ­յու­նը, սր­տի բա­բախ­յունն ու ցան­կա­սի­րու­թյան պա­հե­րը կա­խար­դել էին նրանց:
Հա­վա­նա­բար ավե­լի ուժ­գին զգա­ցո­ղու­թյուն­նե­րի ձգ­տու­մով Ան­նետն աչ­քե­րը փակ ձեռքն առավ օճա­ռի կտորն ու արագ շար­ժում­նե­րով օճա­ռեց պոր­տը, կոն­քերն ու կուրծ­քը: Աղջ­կա մար­մի­նը դար­ձավ լպր­ծուն ու ձիգ: Սի­րո թով­չան­քի նոր կան­խա­վա­յել­քից Քիդ­սը­նը նվա­ղեց: Նրանք մո­լե­գին գր­կա­խառն­վե­ցին: Վա­յել­քի պա­հին Սթի­վի ու­ղե­ղի մեջ առ­կայ­ծեց՝ հան­կարծ չմո­ռա­նա փո­խել ճմռ­թած սա­վան­ներն ու հա­վա­քել լո­գա­սեն­յա­կը, քա­նի դեռ կի­նը չի եկել: Ոչինչ, առա­ջին ան­գա­մը չէ, ժա­մա­նակ էլ դեռ շատ կա: Կճա­նա­պար­հի այս աղջ­կան, ամեն ինչ կար­գի կբե­րի, իսկ հե­տո կգա կի­նը, և իրեն­ցը կլի­նի ամ­բողջ երե­կոն ու գիշ­ե­րը: Էլե­նը, կեց­ցե, լավ կին է իր հա­մար... Այս մտ­քերն ինք­նա­բե­րա­բար եկան Սթի­վի գլուխն, ու նա այս­քա­նով հա­մա­րեց, որ խղ­ճի խայ­թի հարցն ար­դեն լուծ­ված է, ու ին­քը կնոջ հան­դեպ այն­քան էլ մեղք չու­նի: Գո­տեպնդ­վե­լով՝ Սթիվն ավե­լի բուռն թա­փով տր­վեց կր­քի խրախ­ճան­քին:
Հան­կարծ շրխ­կոց լս­վեց: Զույ­գը խիստ կլան­ված էր սի­րո խն­ջույ­քով ու չլ­սեց, թե ինչ­պես ներս մտավ Էլե­նը՝ Սթի­վի կի­նը: Նա, ձեռ­քի թղ­թե փա­թեթ­ներն այս­տեղ­-այն­տեղ շաղ տա­լով, մտավ հյու­րա­սեն­յակ, սի­գա­րե­տը վա­ռեց ու հոգ­նած փլ­վեց բազ­կա­թո­ռի մեջ և այն է՝ ու­զում էր բե­րա­նը բա­ցել ամուս­նուն ձայն տա­լու հա­մար, մեկ էլ զգա­լով հյու­րա­սեն­յա­կում տի­րող ան­սո­վոր ան­կար­գու­թյու­նը, ուշա­դ­րու­թյու­նը ֆո­կու­սի բե­րեց ու նկա­տեց Քիդ­սը­նի՝ իրե­նից եր­կու քայ­լի վրա բազ­մո­ցի եզ­րին ըն­կած վար­տի­քը, ապա ցա­սու­մով ու խոր­շան­քով ար­ձա­նագ­րեց, որ սեն­յա­կով մեկ շաղ են տր­ված ինչ­-որ կնոջ հա­գուս­տի ծվեն­ներ:
Էլենն ու­զում էր հիս­տե­րիկ ճիչ ար­ձա­կել ու տեղ­նու­տե­ղը բզկ­տել ամուս­նուն: Նա նող­կան­քով նա­յեց ներք­նազ­գես­տին ու գո­տուն և փոր­ձեց որոշ­ել քա­ծի տա­րիքն ու խառն­ված­քը: Երևի քաղ­քե­նի ծնող­նե­րի քաղ­քե­նի այդ զա­վա­կը սի­րում է ավո­կա­դո­յի լիկ­յոր և ուշ­ագ­նաց լի­նում ավ­տո­յու­ղի հո­տից: «Հե­տաքր­քիր է՝ իսկ ես շո՞ւտ եմ եկել, թե՞ եկել եմ չա­փա­զանց ուշ»,- մտա­ծեց Էլե­նը ոտ­քի կանգ­նե­լով: Ծանր զգա­ցո­ղու­թյու­նը չէր լքում նրան: Քայ­լեց լուս­նո­տի նման: Դե­պի աս­տի­ճան­նե­րը տա­նող ու­ղին շատ եր­կար թվաց: Գլու­խը պտտ­վում էր, ու երբ ներս սո­ղոս­կեց լո­գա­սեն­յակ, աչ­քի ա­ռաջ կեր­պա­րանք­նե­րը լո­ղում էին: Սթի­վը հետևանց «դռդ­ռաց­նում» էր քա­ծին՝ մատ­նե­րը կոն­քե­րի մեջ խրած ու աչ­քե­րը փակ: «Իսկ շան քածն այն­քան էլ վա­տը չէ...»- զի­նա­թափ լի­նե­լով մտա­ծեց Էլե­նը և լե­զուն կծեց իր հաշտ­վո­ղա­կան մտ­քից, ու հան­կարծ ու­սուց­չի աթո­ռին կոճ­գամ դրած չա­րաճ­ճի աշ­ա­կեր­տու­հու ան­թա­քույց ագ­րե­սի­վու­թյամբ քմ­ծի­ծաղ տվեց. «Սթի­վի հա­խից մի­այն այս կերպ կգամ»:
Էլե­նը գրե­թե մե­քե­նա­յա­բար սկ­սեց մեր­կա­նալ, ու երբ վրա­յից հա­նում էր վար­տի­քը՝ վեր­ջինն իր շո­րե­րից՝ նկա­տեց սար­սա­փից ու զար­ման­քից համ­րա­ցած իրեն նա­յող աղջ­կան: Մինչ­դեռ ամու­սի­նը ճախ­րում էր անուրջ­նե­րում՝ հա­մա­չափ շար­ժում­նե­րին զու­գա­հեռ ձեռ­քը քա­ծի­կի ստինք­նե­րով սա­հեց­նե­լով:
Էլենն, առանց հա­յացքն աղջ­կա­նից կտ­րե­լու և մա­տը շուր­թե­րին դրած, դան­դաղ մտավ լո­գա­կոն­քի մեջ: Ան­նե­տը պա­պանձ­ված հե­տև­ում էր Էլե­նին ու չգի­տեր ինչ­պես վար­վել նրա ամուս­նու եր­կա­թե ճան­կե­րում, երբ կի­նը մո­տե­ցավ իրեն և առջևը չո­քե­լով օճա­ռոտ սպուն­գը քսեց իր մարմ­նին, ապա ձեռ­քը տա­րավ դե­պի աղջ­կա ոտ­քե­րի արան­քը և, մա­տը կեռ­ման արած, չան­թեց Ան­նե­տի հեշ­տոց ներս ու դուրս անող ամուս­նու «շա­ղա­փիչն» ու սեղ­մեց:
Ամու­սի­նը ոռ­նաց ու աչ­քե­րը բա­ցեց: Ան­նե­տի ու­սը սկզ­բում խան­գա­րեց, որ նա տես­նի աղջ­կա առջև ծն­կի իջած Էլե­նին, բայց երբ «մամ­լի­չը» շա­րու­նա­կեց իր գոր­ծը՝ ավե­լի ուժ­գին սեղ­մե­լով, Սթի­վը շրջ­վեց անակն­կա­լից հետ-­հետ գնաց ու չլմ­փո­ցով հետևի վրա ըն­կավ: Հա­զիվ պա­հե­լով մարմ­նի հա­վա­սա­րակշ­ռու­թյու­նը, ձեռ­քե­րը ջրի մեջ հե­նած, նա շշ­մած նա­յեց ըն­դար­ձակ լո­գա­րա­նում տե­ղի ու­նե­ցող տե­սա­րա­նին: Ան­նետն ու Էլե­նը հան­պատ­րաս­տից սկ­սե­ցին պա­տաս­խա­նել միմ­յանց փա­ղաք­շանք­նե­րին՝ կր­կե­սի փոր­ձա­ռու ար­տիստ­նե­րի պես դի­մե­լով ծրագ­րից դուրս ստեղծ­ված իրա­վի­ճակ­նե­րին բնո­րոշ իմպ­րո­վի­զի: Կա­նայք կար­ծես մո­ռա­ցել էին Քիդ­սը­նի ներ­կա­յու­թյու­նը և այն­պի­սի կր­քով էին համ­բուր­վում ու եռան­դով լպս­տում միմ­յանց մար­մին­նե­րը, ասես վա­ղուց­վա սի­րա­հար­ներ էին, որոնց ինչ­-որ հան­գա­մանք­ներ ստի­պել էին տա­րի­ներ շա­րու­նակ չհան­դի­պել, հա­կա­ռակ այն բա­նին, որ նրանց բա­ժա­նում է ըն­դա­մե­նը եր­կու թա­ղա­մաս: Քիդ­սը­նի անվս­տա­հու­թյու­նից հետք չմ­նաց: Նա կտ­րուկ ոտ­քի կանգ­նեց ու ըն­դա­ռաջ գնաց սի­րու­հուն ու կնո­ջը, որոնք ար­դեն կի­սա­պառ­կել էին օճա­ռաջ­րի մեջ ու ան­ցել տանտ­րի­ա­կան սեք­սին:
Երբ Քիդ­սը­նը կքանս­տեց նրանց կող­քը, նա առա­ջին հա­յաց­քից դժ­վա­րա­ցավ կնո­ջը սի­րու­հուց տար­բե­րել, որով­հետև նրանք եր­կուսն էլ քո­ղարկ­վել էին օճա­ռափր­փու­րի թա­վիշ­ով ու ծո­րում էին սի­րո հյու­թով: Քիդ­սը­նը մատ­նե­րը եր­կա­րեց ու սո­ղաց­րեց կա­նանց փո­րե­րի նեղ արան­քով ու մի քա­նի ան­գամ թարս ու շի­տակ գուր­գու­րեց մեկ կնոջ, մեկ Ան­նե­տի թեժ մար­մին­նե­րը: Էլե­նը մի պահ դա­դար տա­լով դեմ­քը շեշ­տա­կի թե­քեց ամուս­նու կողմն ու նրա մի­ջով դա­տարկ հա­յաց­քը հա­ռեց դի­մա­ցի պա­տին: Ան­նե­տը թաց ձեռ­քով փոր­ձեց շր­ջել Էլե­նի դեմ­քը: Բայց Էլե­նը փոքր­-ինչ սթափ­վել էր ու այլևս ան­կա­րող էր շա­րու­նա­կել աբ­սուր­դի թատ­րո­նի այդ գոր­ծո­ղու­թյու­նը: Ճողփ­յուն­ներ ար­ձա­կե­լով նա վեր կա­ցավ և առանց Ան­նե­տի կող­մը նա­յե­լու դուրս եկավ լո­գա­րա­նից և հա­գավ բաղ­նի­քի վար­դա­գույն խա­լա­թը: 
Սթիվն, ար­մու­նու­կով հեն­ված լո­գա­րա­նի հա­­տա­կին, այդ­պես կի­սա­պառ­կած հետևում էր կնոջն ու ոչինչ անել չէր կա­րո­ղա­նում: Իր հա­մար գո­նե պարզ էր, որ կի­նը եր­բեք լես­բիա­կան սի­րո նկատ­մամբ հա­կում­ներ չի ու­նե­ցել: Չի բա­ցառ­վում, որ Էլենն ըն­դա­մե­նը իրեն հա­տուկ էքս­ցենտ­րի­կու­թյամբ ար­ձա­գան­քեց ամուս­նա­կան ան­հա­վա­տար­մու­թյանն, ու հնա­րա­վոր էլ չէր կռա­հել, թե ինչ կա­նի նա հա­ջորդ պա­հին: Քիդ­սը­նը որոշ­եց սառ­նասր­տո­րեն տա­նել կնոջ ցան­կա­ցած անս­պա­սե­լի արարք ու վար­քա­գիծ:
Ան­նե­տը նույն­պես դուրս եկավ լո­գա­րա­նա­կոն­քից և չու­զե­նա­լով ավե­լորդ խի­զա­խել, աշ­խա­տեց հա­յաց­քը թաքց­նել Սթի­վից: Նա արագ չո­րաց­րեց մար­մի­նը և առանց խա­լա­թի ոտա­բո­բիկ ցած իջավ: 
Այն­տեղ, նա­խաս­րա­հում, կի­նը ու­ժաս­պառ ու ան­տար­բեր դիր­քով փռ­ված էր բազ­մո­ցին՝ ձեռ­քում վիս­կի­ով բա­ժա­կի սա­ռույ­ցը խա­ղաց­նե­լով: Ան­նե­տը երկ­չոտ սկ­սեց բազ­մո­ցի կող­քե­րից հա­վա­քել հա­գուստն ու Էլե­նի ծանր հա­յաց­քի տակ արագ հագն­վեց:
Աս­տի­ճան­նե­րի բազ­րի­քին հեն­ված՝ Քիդ­սը­նը լր­ջա­ցած ու ան­խոս հետևում էր կնո­ջը՝ դարձ­յալ խու­սա­փե­լով Ան­նե­տի կող­մը նա­յե­լուց: Էլե­նը շա­րու­նա­կում էր խա­ղը՝ վիս­կի­ի ըն­դեր­քում հետզ­հե­տե անէ­ա­ցող սառ­ցի կտո­րին նա­յե­լով:
Ան­նե­տը վերց­րեց պա­յու­սակն ու կտ­րուկ շրջ­վեց Էլե­նի կող­մը: Էլե­նը հա­յաց­քը դան­դաղ բարձ­րաց­րեց.
- Դու կա­րող ես էլի գալ՝ եթե քեզ դուր եկավ իմ խա­մու­թյու­նը:
Ան­նե­տը ոչինչ չպա­տաս­խա­նե­լով հար­ցա­կան նա­յեց Քիդ­սը­նին: Սա վեր­ջա­պես կա­րո­ղա­ցավ մի կերպ դրու­թյու­նից դուրս գա­լու ինչ­-որ ելք գտ­նել ու անհ­րա­ժեշտ բա­ռե­րը փնտ­րե­լով դան­դաղ ծոր տվեց.
- Միսս Շեյ­նըն, կա­րե­լի՞ է իմա­նալ՝ ձեր սո­ցի­ո­լո­գի­ա­կան հարց­ման արդ­յուն­քում ինչ­պե՞ս պի­տի բնու­թագ­րեք մարմ­նա­կան հա­ճույ­քի և է­թի­կա­յի վե­րա­բեր­յալ մեր զրույցն ու պրակ­տիկ փոր­ձը:
Ան­նե­տը հի­մա էլ նա­յեց դեմ­քը ծա­մած­ռած և հեգ­նան­քով ու ար­հա­մար­հան­քով ժպ­տա­ցող Է­լե­նին:
Քիդ­սը­նը, սե­փա­կան հա­մար­ձա­կու­թյու­նից ոգևոր­ված, սր­բի­չով գլու­խը չո­րաց­նե­լով շա­րու­նա­կեց.
- Իրոք, ի՞նչ պի­տի գրեք իմ ու իմ սի­րե­լի տիկ­նոջ՝ Էլե­նի մա­սին:
Ան­նետն ար­դեն շքա­մուտ­քի դռանն էր հա­սել և ու­սի վրա­յից նե­տեց.
- Ձեր կնոջ սեք­սու­ալ նե­րու­ժը անա­սե­լի հե­տաքրք­րեց ինձ: Դրան ես դեռ կանդ­րա­դառ­նամ: Ինչ վե­րա­բե­րում է կոնկ­րետ Ձեզ... Քեզ... Դու... Դու պար­զա­պես ղզղ­նած շուն-­շա­նոր­դի ես...