ՀԵՆՐԻ ԲԱԹԵՆ

ՄԵԴԱԼԻ ՀԱԿԱՌԱԿ ԵՐԵՍԸ

Իր բնա­կա­րա­նի դու­ռը բա­ցե­լով Նիք Վյե­րին սաս­տիկ շփոթ­վեց. նա­խաշ­ե­մին շլա­ցու­ցիչ գե­ղեց­կու­թյան ու սլա­ցիկ մի աղ­ջիկ էր կանգ­նած: Նիքն ավե­լի ապ­շեց, երբ, դեռ աչ­քը չթար­թած, աղ­ջի­կը հան­վեց ու մերկ պառ­կեց մահ­ճա­կա­լին:
- Ես Սյու­զանն եմ, քո ծննդ­յան օր­վա նվե­րը,- գայ­թակ­ղիչ շշն­ջաց նա՝ շո­յե­լով իր փար­թամ կուրծ­քը,- մոտ արի, կր­ծիր այս հա­մեղ տոր­թը:

Շքեղ նվե­րը

Նիքն ար­դեն ու­զում էր ընդ­դի­մա­նալ, թե իր ծննդ­յան օրը ձմ­ռանն է, հուն­վա­րին, և որ աղ­ջիկն ակն­հայ­տո­րեն սխալ­վել է՝ շփո­թե­լով հաս­ցեն: Բայց աղ­ջիկն իր փա­փուկ ու տաք ափով փա­կեց տղա­յի բե­րանն ու մյուս ձեռ­քով արագ ար­ձա­կեց շալ­վա­րի շղ­թան՝ ձեռ­քը վար­տի­քի մեջ մտց­նե­լով:
- Այ սա բան է. ինչ էլ հզոր Է ու պինդ,- հիա­ցած բա­ցա­կան­չեց աղ­ջիկն ու արագ մեր­կաց­րեց Նի­քին: 
Նիքն զգաց նրա փափ­լիկ շուր­թե­րի տաք շունչն ու հա­կա­սա­կան զգա­ցում­ներ տի­րե­ցին նրան: Վեր­հիշ­ե­լով այս ար­տա­ռոց շա­բաթ­վա բո­լոր իրա­դար­ձու­թյուն­նե­րը՝ նա գլ­խապ­տույտ զգաց դրանց տա­րօ­րի­նակ անակն­կա­լու­թյու­նից: Նախ՝ Հե­տաքն­նու­թյուն­նե­րի Դաշ­նա­յին Բյու­րո­յի ավագ գոր­ծա­կա­լի՝ Փի­թըր Քո­գա­նի այ­ցը: Նիքն այդ­պես էլ չհաս­կա­ցավ, թե իր նման հա­մեստ ու­սա­նողն ին­չով էր ուշ­ադ­րու­թյան ար­ժա­նա­ցել ու հետքրք­րել այդ մռայլ հաս­տա­տու­թյան գոր­ծա­կալ­նե­րին: Այ­նու­հետև մի քա­նի օր շա­րու­նակ տզի պես իր «Ֆոր­դի» քթից կպած քարշ էր գա­լիս մի «Փլի­մութ». պարզ­վեց՝ մաս­նա­վոր խու­զար­կու է ըն­կել իր հետևից: Հե­տո բա­րում կռ­վի բռն­վեց ինչ­-որ գյա­դե­քի հետ, որոնք հայ­տա­րա­րում էին, թե Նի­քի հայրն իրենց խոշ­որ գու­մար է պարտք: Հի­մա էլ՝ էս փար­թամ գե­ղու­հին՝ իր բար­բա­ջանք­նե­րով...
Նի­քը որոշ­եց զգո­նու­թյու­նը չկորց­նել ու պար­զել՝ ինչ է սրա ու­զա­ծը.
- Միսս, դուք սխալ­վել եք, ես ձեր փնտ­րած մար­դը չեմ,- հս­տակ ու հա­տու ասաց նա, բայց աղ­ջի­կը, տղա­յի խոս­քե­րը բա­նի տեղ չդ­նե­լով, շա­րու­նա­կում էր շո­յել ու փա­ղաք­շել նրան և այն­քան վար­պե­տո­րեն էր աշ­խա­տում լեզ­վով, շուր­թե­րով ու ձեռ­քով, որ բո­լոր կաս­կած­ներն ու տագ­նապ­ներն անի­մաստ թվա­ցին Նի­քին և հօդս ցն­դե­ցին՝ նրան անր­ջան­քի գիր­կը նե­տե­լով:
Հեծ­նե­լով Նի­քին՝ Սյու­զա­նը ոտ­քե­րով գր­կեց  նրա մեջ­քը, հար­մար դիրք ըն­դու­նեց, և տղան հա­ճույ­քից թա­ռան­չե­լով սա­հուն մտավ աղջ­կա մեջ՝ ինչ­պես դա­նակն է մտ­նում տոր­թի մեջ:
Սյու­զանն ազդ­րե­րը շար­ժում էր, բարձ­րաց­նում­-ի­ջեց­նում՝ վարժ­վե­լով այդ ան­սո­վոր դիր­քին ու իր շար­ժում­նե­րը ներ­դաշ­նա­կեց­նե­լով Նի­քի հզոր ան­դա­մի խո­յա­հա­րում­նե­րին:
- Այո... գոր­ծիքդ ոնց որ պող­պա­տից լի­նի: Երևում է՝ հայրդ պն­դա­կազմ, առողջ տղա­մարդ է: Հե­տը չե՞ս ծա­նո­թաց­նի,- կո­կե­տու­թյուն անե­լով ասաց աղ­ջի­կը՝ չպ­պաց­նե­լով Նի­քի ական­ջին:
«Այ քեզ ան­հե­թե­թու­թյուն, հի­մա էլ հորս կպավ. մե­նակ հերս էր էս­տեղ պա­կաս: Թե չէ շատ պետք ես իրան՝ էդ խեղճ թա­փա­ռաշր­ջի­կին»,- բար­կա­ցած մտա­ծեց Նի­քը՝ տեն­դա­գին շո­յե­լով աղջ­կա վիթ­խա­րի ստինք­նե­րը:
Հո­րը նա կար­գին չէր էլ հիշ­ում: Գի­տեր միայն, որ Վի­ետ­նա­մում է կռ­վել: Իսկ այն­տե­ղից վե­րա­դառ­նա­լով իրեն խմե­լու տվեց: Հե­տո անս­պա­սե­լի­ո­րեն ան­հե­տա­ցավ ու մի­այն մի ան­գամ, տա­սը տա­րի առաջ, հան­կարծ հի­շեց, որ որ­դի ու­նի ու ծննդ­յան օր­վա առ­թիվ շնոր­հա­վո­րա­կան բա­ցիկ ու­ղար­կեց. «Նե­րիր, տղաս, բայց այս­պես բո­լո­րիս հա­մար էլ լավ կլի­նի: Ես կո­րած մարդ եմ: Չեմ ու­զում, որ իմ պատ­ճա­ռով ինչ­-որ անա­խոր­ժու­թյուն­նե­րի մեջ ընկ­նես: Երբևէ դու ինձ կհաս­կա­նաս: Քեզ եմ ու­ղար­կում մի փոք­րիկ թա­լիս­ման: Այս կա­խա­զար­դը մի­ակ բանն է, որ ես ու­նեմ»:
Չէ մի չէ՝ թա­լիս­ման. մի սո­վո­րա­կան եր­կա­թի կտոր էր, հա­սա­րակ զին­վո­րա­կան կա­խա­զարդ, որն իր հոր հետ էր եղել ամ­բողջ պա­տե­րազ­մի ըն­թաց­քում: Նվեր ստա­նա­լու օր­վա­նից Նիքն այն վզից չէր հա­նում ու ինքն էլ չէր հաս­կա­նում՝ ին­չու. պար­զա­պես սո­վո­րել էր...

Նիր­հի մեջ

Սյու­զանն արա­գաց­րեց տեմ­պը: Նիքն զգաց, որ ուր որ է կժայթ­քի հզոր լա­վան ու կո­ղո­ղի աղջ­կա ներ­սը, բայց Սյու­զա­նը վեր­ջին պա­հին կտ­րուկ վեր թռավ, ու սռ­նին դուրս թռավ նրա ան­վա­ծա­կից: Ծն­կե­լով Նի­քի ոտ­քե­րի մոտ՝ նա վե­րա­ցած հա­յաց­քով նա­յում էր Նի­քի հպար­տու­թյա­նը, և երբ պոռթ­կա­ցող շատր­վա­նը ողո­ղեց աղջ­կա դեմ­քը, նա աշ­խու­ժա­ցավ: Բե­րա­նը բա­ցե­լով սկ­սեց որ­սալ կաթ­նաղբ­յու­րի ցայ­տե­րը, իսկ շատր­վա­նը ցա­մա­քե­լուն պես ճպ­պաց­րեց շուր­թերն ու լի­զե­լով վեր­ջին կա­թիլն, ասաց.
- Շատ եմ սի­րում հա­րած սե­րուցք: Դե, մոտ արի:
Նի­քը բնազ­դա­բար ան­դա­մը մո­տեց­րեց աղջ­կա բե­րա­նին ու կի­սա­նիր­հի մեջ ըն­կավ՝ վա­յե­լե­լով նրա նուրբ բե­րա­նի խո­նավ տա­քու­թյու­նը:
Մեր­թընդ­մերթ գլու­խը հետ գցե­լով՝ աղ­ջի­կը մեղմ ու հու­զիչ ձայ­նով խնդ­րում էր Նի­քին՝ պատ­մել հոր մա­սին: Բայց Նիքն ասե­լու բան չու­ներ: Ի՞նչ իմա­նար, թե հայ­րը որ­տեղ է հի­մա, աշ­խար­հի ո՞ր ծայ­րում: Մտ­քե­րը խառն­վում էին իրար...
Աչ­քե­րը բա­ցեց: Երևում է՝ մի թեթև նն­ջել էր ու չէր նկա­տել, թե Սյու­զանն ինչ­պես է պառ­կել իր առջև: Ծուն­կը ծա­լած ու ոտ­քե­րը լայն բա­ցած՝ աղ­ջիկն իր ձեռ­քը խա­ղաց­նում էր ոտ­քե­րի արան­քում: Ահա մատ­նե­րը բա­ցե­ցին հեշ­տո­ցի վար­դա­գույն թեր­թիկ­նե­րը...
Նիքն ան­համ­բեր գա­զա­նի պես նետ­վեց նրա վրա, մտավ մեջն ու հե­տո էլ չէր հիշ­ում, թե ինչ եղավ: Որոշ ժա­մա­նակ անց, թմ­բի­րից դուրս գա­լով, կես-­քուն կես­-ար­թուն լսեց, թե ինչ­պես Սյու­զանն ան­կող­նուց վեր կա­ցավ, մո­տե­ցավ հե­ռա­խո­սին, ինչ­-որ հա­մար հա­վա­քեց ու շշն­ջաց լսա­փո­ղի մեջ.
- Դոն Վիտ­տո­րի­ո: Ինձ ոչինչ չհա­ջող­վեց դուրս քաշ­ել նրա բե­րա­նից: Երևում է պինդ տղա է ու հա­մառ է հոր նման. գի­տի լե­զուն ատամ­նե­րի արան­քում պա­հել: Ստիպ­ված եք ձեր տղա­նե­րին ու­ղար­կել, որ հե­տը հաշ­իվ մաք­րեն:
«Ինչ ապուշ երազ է»,- քնա­թա­թախ մտա­ծեց Նի­քը: Իսկ հե­տո դու­ռը դղր­դո­ցով բաց­վեց, սեն­յակ խու­ժե­ցին մի դյու­ժին աժ­դա­հա տղերք, նրան դուրս քաշ­ե­ցին ան­կող­նուց, և Նիքն ուշ­ա­թափ­վեց՝ դեմ­քին հասց­ված հուժ­կու հար­վա­ծից:

Մար­դա­որս

Նրան ուշ­քի բե­րեց ատր­ճա­նա­կի որոտն ու ինչ­-որ մե­կի զո­րեղ, տի­րա­կան ձայ­նը.
- Հե­տաքն­նու­թյուն­նե­րի Դաշ­նա­յին Բյու­րո: Բո­լո­րը պառ­կեն: Զեն­քը ցած նե­տել:
Ծա­նոթ ձայն էր... Այո, ՀԴԲ­-ի ավագ գոր­ծա­կալն էր՝ Քո­գա­նը: Ջարդ­վող ապա­կու զն­գոցն ու վա­ռո­դի սուր հո­տը վերջ­նա­կա­նա­պես սթա­փեց­րին Նի­քին: Գլ­խա­վերևում զգա­լով վզ­զա­ցող գն­դակ­նե­րը՝ նա սո­ղաց մի­ջանցք, խցկ­վեց խո­հա­նոց և լու­սա­մու­տը բա­ցե­լով ցած նետ­վեց՝ երկ­րորդ հար­կի առա­վե­լու­թյուն­ներն ինքն իր հա­մար ևս մեկ ան­գամ նշե­լով:
Խուլ ու նեղ փո­ղո­ցում վայ­րէջք կա­տա­րե­լու պա­հին նրա մոտ մի ավ­տո­մե­քե­նա ար­գե­լա­կեց: Նի­քը նս­տեց աս­ֆալ­տին:
Դա մի ան­շուք տաք­սի էր: Ավ­տո­մե­քե­նա­յի դու­ռը բաց­վեց, ու դուրս նետ­վեց մի նր­բա­կազմ նեգ­րու­հի: Ջին­սե կոմ­բի­նե­զո­նով ու վան­դա­կա­վոր կե­պի­ով նա տղա­յի էր նման­վում: «Հմա­յիչ աղ­ջիկ է»,- փայ­լա­տա­կեց Նի­քի մթագ­նած ու­ղե­ղում՝ նախ­քան գի­տակ­ցու­թյու­նը կկորց­ներ: Ուշ­քի եկավ նուրբ շո­յանք­նե­րից: Աչ­քե­րը բա­ցե­լով տե­սավ, որ պառ­կած է լո­գա­րա­նում: Նեգ­րու­հին զգուշ­ո­րեն մեր­սում էր նրան փա­փուկ սպուն­գով: Աղջ­կա հա­գին միայն նեղ սպի­տակ կի­սա­վար­տիք էր, որ շլա­ցու­ցիչ փայ­լում էր սևաթույր թավշ­յա մաշ­կի ֆո­նին: Նրա նուրբ, բայց պիրկ ստինք­նե­րը ճոճ­վում էին ձեռ­քե­րի շարժ­մա­նը հա­մըն­թաց: Նի­քի մեջ­քով ասես մրջ­յուն­ներ վա­զե­ցին: Որ­սա­լով տղա­յի հա­յացքն ու նրան պաշ­ա­րած զգա­ցում­նե­րը՝ աղ­ջի­կը ժպ­տաց.
- Կոմ­բի­նե­զո­նով ես գե­րա­դա­սում եմ մի­այն տաք­սի քշել: Իսկ լո­գանք ըն­դու­նե­լիս այն հա­նում եմ. ին­չո՞ւ ես զար­մա­ցել: Մինչ քեզ քարշ տվե­ցի տաք­սու մոտ, ար­յան մեջ կո­րա. էն­քան ար­յուն ես կորց­րել...,- խո­սե­լու ըն­թաց­քում աղ­ջի­կը հա­նեց կի­սա­վար­տի­քը: Նրա սքան­չե­լի էկ­զո­տիկ կեր­պա­րան­քը, սլա­ցիկ մարմ­նաձևերը՝ ճեր­մակ փր­փու­րի մեջ, կար­ծես տե­սա­պատ­րանք լի­նե­ին, երազ, և Նի­քը նույ­նիսկ աչ­քե­րը տրո­րեց՝ վերջ­նա­կա­նա­պես զարթ­նել ցան­կա­նա­լով: Աղ­ջի­կը ժպ­տում էր հմա­յիչ, առինք­նող ժպի­տով: «Կար­ծես առա­քի­նու­թյան մարմ­նա­ցում լի­նի»,- զար­մա­ցած մտա­ծեց Նի­քը: Տես­նես այս շա­բաթն է՞լ ինչ անակն­կալ­ներ կմա­տու­ցի՝  տեն­դա­գին մտմ­տում էր նա: Իսկ նեգ­րու­հին շա­րու­նա­կում էր ոտ­քից գլուխ տրո­րել նրան՝ անըմբռ­նե­լի մի նվիր­վա­ծու­թյամբ: Աղջ­կա­նից մի այն­պի­սի սեր էր ճա­ռա­գում, որ Նի­քը կորց­րեց գլու­խը: Բայց նեգ­րու­հին սթա­փեց­րեց նրան գործ­նա­կան ու մտա­հոգ հար­ցով.
- Ինչ­պե՞ս էիր հայտն­վել մայ­թին այս­պես մերկ: Ես իս­կույն հաս­կա­ցա, որ ինչ­-որ բան այն չէ. իմ ճա­նա­պար­հին այն­քա­նա էլ հա­ճախ չեն մերկ տղա­մար­դիկ հան­դի­պում: Հո երկն­քից չէ­՞իր ըն­կել: Հանգս­տա­ցիր, դու իմ տանն ես: Ոչ ոք տեղդ չի իմա­նա: Ի՞նչ է պա­տա­հել քեզ:
- Եթե իմա­նա­յի¯...,- մրմն­ջաց Նիքն ավե­լի ու ավե­լի հա­մակ­րե­լով այս ան­սո­վոր աղջ­կան,- էլ բան ու գործ չու­նեն. ով ասես, որ չի ըն­կել իմ հետևից: Էլ ՀԴԲ-ն, էլ մա­ֆի­ոզ­ներն ու խու­զար­կու­նե­րը, և սա­տա­նան գի­տի՝ թե էլ ով­քեր...,- ու­սե­րը թոթ­վե­լով Նի­քը ձեռ­քը սա­հեց­րեց աղջ­կա ազդ­րե­րի վրա­յով, շո­յեց փո­րի­կը, ավե­լի ներքև... Աղ­ջիկն ընդ­դի­մա­ցավ.
- Չէ, պետք չի, էսօր շատ ծանր օր էր ինձ հա­մար: Քեզ հա­մար՝ առա­վել ևս: Մեզ հանգս­տա­նալ է պետք, որ խելք­ներս գլուխ­ներս հա­վա­քենք ու մտա­ծենք՝ ինչ ենք անե­լու:
Նի­քը փա­կեց աչ­քե­րը՝ վա­յե­լե­լով հան­դարտ խա­ղա­ղու­թյան զգա­ցու­մը, որ պարգևում էր տաք, փա­փուկ ջու­րը՝ շո­յե­լով մտեր­մա­բար իրար փար­ված իրենց մար­մին­ներն ու կար­ծես ան­սահ­ման ապա­հո­վու­թյուն խոս­տա­նա­լով:
Գրո­ղը տա­նի, սա՞ ինչ բան է. աղ­ջի­կը կար­ծես անն­յու­թե­ղեն լի­ներ: Նա կա­մա­ցուկ նիր­հել էր իր կրծ­քին: Նի­քը խան­դա­ղա­տան­քով փա­թա­թեց նրան լո­գա­խա­լա­թով, տա­րավ սեն­յակ ու պառ­կեց­րեց ան­կող­նում: Աղ­ջի­կը քնի մեջ մեղմ ժպ­տաց, հե­տո բա­ցեց աչ­քե­րը, մեղմ շո­յեց տղա­յի կուրծ­քը, շոշ­ա­փեց կա­խա­զար­դը.
- Էս ի՞նչ մե­դալ ես ստա­ցել,- տխ­րե­լով ասաց նա,- մի հատ էլ ես ու­նեմ դրա­նից. հորս ժա­ռան­գու­թյունն է: Էդ ժեշ­տի կտորն ու մեկ էլ հնա­մաշ «ու­ղե­կառ­քը»՝ տաք­սին: Էդ­քանն եմ ժա­ռան­գել: Խեղճ հայրս... Երբ վե­րա­դար­ձավ Վի­ետ­նա­մից, հե­րոս էր: Բայց էդ­պես էլ նրան չհա­ջող­վեց կա­րի­ե­րա անել. մինչև կյան­քի վերջ վա­րորդ մնաց: Անընդ­հատ ասում էր՝ ոչինչ, աղ­ջիկս, կհարս­տա­նանք, Կայ­ման­յան կղ­զի­նե­րում մի վիլ­լա կառ­նենք: Նույ­նիսկ այն­տեղ «Ռո­յալ բան­կում» փոքր հաշ­իվ բա­ցեց: Նա ան­ցած տա­րի մա­հա­ցավ: Պարզ­վում է՝ հայրդ էլ է կռ­վել... Էյ, քեզ ի՞նչ եղավ...
Նի­քը ցնց­վեց՝ շա­րու­նա­կե­լով լսել ռա­դի­ո­հա­ղոր­դու­մը. «Այ­սօր պարզ դար­ձավ, որ Կայ­մա­նի թան­կար­ժեք կլի­նի­կա­նե­րից մե­կում վախ­ճան­ված հար­գար­ժան ջենթլ­մե­նը, ըստ դա­տաբ­ժիշկ­նե­րի փոր­ձաքն­նու­թյան, ոչ այլ ոք է, քան Ջեք Վյե­րին: Նույն ին­քը՝ լե­գեն­դար Վյե­րին՝ Եր­կա­թե Ջեք մա­կա­նու­նով: Նա արևել­յան մեր­ձափն­յա մա­ֆի­ա­յի գան­ձա­պետն էր և հա­ջո­ղաց­րեց փախց­նել դոն Վիտ­տո­րի­ո Կոս­կա­յի 20 մի­լի­ոնն ու կար­ծես հօդս ցն­դեց: Ի՞նչ արած, այդ մի­լի­ոն­նե­րի գաղտ­նի­քը նա այդ­պես էլ իր հետ գե­րեզ­ման տա­րավ»:
Նի­քը հուզ­ված նա­յեց աղջ­կան: Ար­մունկ­նե­րին հեն­վե­լով ու բարձ­րա­նա­լով՝ վեր­ջինս սկ­սեց մտազ­բաղ զն­նել տղա­յի կրծ­քի կա­խա­զար­դը:
- Լսիր, երի­տա­սարդ,- շվա­րած փսփ­սաց աղ­ջի­կը,- բայց սա զին­վո­րա­կան մե­դա­լի­ոն չի: Մեր բա­նա­կում թվագր­ման այլ հա­մա­կարգ է գոր­ծում: Ես դա լավ գի­տեմ, հորս հա­մարն էլ ան­գիր հիշ­ում եմ... Գրո­ղը տա­նի,- նա մտա­խոհ նա­յեց առաս­տա­ղին,- ինձ որ­տե­ղի՞ց է ծա­նոթ թվե­րի այս հեր­թա­կա­նու­թյու­նը: Որ­տե­ղի՞ց... Դե իհար­կե... Գի­տե՞ս, թե ինչ է դրոշմ­ված հորդ մե­դալ­յո­նին: Ախր սա «Ռո­յալ-­բան­կի» հաշ­վե­հա­մարն ու շիֆրն է:

***
Լու­սա­բա­ցին արևի շո­ղե­րը նրանց գտան ան­կող­նում՝ թալ­կա­ցած ու թու­լա­ցած սի­րո բուռն գիշ­ե­րից: Բայց սի­րա­խա­ղի հա­մար՝ ի՞նչ հոգ­նա­ծու­թյուն, երբ սիրտդ էլ է եր­գում տհաճ իրա­դար­ձու­թյուն­նե­րին հա­ջոր­դած անս­պա­սե­լի հա­ջո­ղու­թյու­նից ար­բած: Նի­քը բա­ցեց աղջ­կա ոտ­քե­րի արանքն ու սա­հուն մտավ նրա ան­ձա­վը, և նրանց ջա­հել կր­քերն իս­կույն բո­ցա­վառ­վե­ցին, և սի­րո ուժգ­նու­թյու­նից մահ­ճա­կա­լը քիչ մնաց ջարդ­վեր ու նրանց տա­պա­լեր գետ­նին: Նիքն իր կայ­ծե­րը պար­պեց աղջ­կա ջր­հո­րում: Աղ­ջի­կը բա­վա­կա­նու­թյու­նից փն­չաց­րեց, իսկ Նի­քը եր­ջա­նիկ շշն­ջաց նրա ական­ջին.
- Դու կար­ծես ինչ­-որ բա՞ն էիր ասում Կայ­ման­նե­րի մա­սին:
- Ըհը՛,- ազդ­րե­րը խա­ղաց­նե­լով ասաց աղ­ջի­կը,- մի փոք­րիկ տնակ օվ­կի­ա­նո­սի ափին: Հի­մա մեզ կա­րող ենք, չէ՞, նման բան թույլ տալ:
- Թե­կուզ հա­զար հատ,- գո­չեց Նիքն ու դարձ­յալ վիթ­խա­րի նե­րուժ զգա­լով՝ աղջ­կա հետ արեց այն, ին­չի հա­մար Աստ­ված ստեղ­ծեց տղա­մար­դուն ու կնո­ջը:
Իսկ պա­րա­նո­ցից կախ­ված պող­պա­տե սկա­վա­ռակն այր­վում էր նրա մարմ­նի ջեր­մու­թյու­նից: