ԷՐՈՏԻԿ ՇՐՋԱԳԱՅՈՒԹՅՈՒՆ

Կեց­ցե «քյալ­լագ­յո­զու­թյու­նը»

Կյան­քումս տե­սած ամե­նան­սո­վոր օդա­նա­վա­կա­յա­նը հենց աշ­խար­հի ծայ­րին ծվա­րած Պուն­տա Կա­նա էկ­զո­տիկ քա­ղա­քում է, որ կա: Օդա­նավա­կա­յա­նը վերևից նման է ամե­րիկ­յան հն­դիկ­նե­րի հյու­ղա­կի՝ ար­մա­վե­նու տերևա­ծածկ տա­նի­քով վիգ­վա­մի: Մաք­սա­յին ծա­ռա­յու­թյուն­ներն այս­տեղ իրա­կա­նաց­նում են եր­կու ան­պա­ճույճ շի­նու­թյան մեջ տո­թից ու կոբ­րա­նե­րից պատս­պար­վող մի քա­նի սպա, որոնց ձանձ­րույ­թը փոր­ձում են ցրել զբո­սաշր­ջիկ­նե­րի առա­տա­ձեռ­նու­թյունն ակն­կա­լող և իրենց վառ վեր­նաշ­ա­պիկ­նե­րով ու լո­թի­ա­վա­րի եր­գե­րով աչ­քի ընկ­նող չորս կի­թա­ռա­հար:
Ես որոշ­ե­ցի մեկ շա­բաթ­վա ար­ձա­կուրդս անց­­կաց­նել Դո­մի­նիկ­յան Հան­րա­պե­տու­թյան այս դրախ­տա­յին անկ­յու­նում: Այդ որոշ­ու­մը շատ անս­պա­սե­լի ըն­դու­նե­ցի: Ինձ հե­ռա­ձայ­նեց Ռիք Ռամ­սե­յը՝ իմ մտե­րի­մը տու­րիս­տա­կան գոր­ծա­կա­լու­թյու­նից ու ան­մո­ռա­նա­լի շր­ջա­գա­յու­թյուն առա­ջար­կեց: Ես նրան հար­ցու­փորձ արե­ցի, թե առանձ­նա­պես ինչ հիշ­ար­ժան դեպ­քե­րի կհան­դի­պեմ այն­տեղ: Եվ նա ողո­ղեց ինձ իր խոս­տում­նե­րով, ապա կար­ծես մար­տահ­րա­վեր նե­տե­լով ասաց. «Տղա ես, դի­մա­ցիր: Կր­քոտ մու­լա­տու­հի­ներն այն­տեղ քեզ թույլ չեն տա տխ­րել ու հան­գիստդ ոտ­քից գլուխ զգաց­մունք­նե­րի ֆի­ես­տա­յի կվե­րա­ծեն»:
Փոքր­-ինչ ծան­րու­թեթև անե­լով այս առա­ջար­կը՝ հա­մոզ­վե­ցի, որ բա­վա­կան եր­կար ժա­մա­նակ է, ինչ փորս տաք քա­մուն դեմ չեմ տվել ու ար­դեն սկ­սել եմ բոր­բոս­նել օֆի­սումս:
Երեք օր անց, իբրև Պուն­տա Կա­նա­յի «Պա­րա­դիզ» մար­մա­րաշ­են հյու­րա­նո­ցի հա­ճա­խորդ, ես ար­դեն ու­սում­նա­սի­րում էի կարճ կի­սաշր­ջազ­գես­տով, ճեր­մակ գոգ­նո­ցով ու եր­կար ոտ­քե­րով աղա­խին­նե­րի հեզ հա­յացք­նե­րը և դրան­ցում պատ­րաս­տա­կա­մու­թյան ու հույ­սի ցոլ­քեր նշ­մա­րում: Այ­նու­հետև, հոգ­նե­լով այդ պա­րապ զբաղ­մուն­քից, աչքս գցե­ցի զեփ­յու­ռի ու օվ­կի­ա­նո­սա­յին ջրե­րի ալե­բա­խու­թյան հան­դի­ման խա­ղաղ նիր­հող ծո­վա­փին և իջա գա­րե­ջուր կոն­ծե­լու:

***

Ծո­վափն իս­կա­պես շատ գե­ղա­տե­սիլ վայր էր՝ մի­ան­գա­մայն  հար­մար սի­րա­վե­պե­րի ու լուս­նի լույ­սի տակ ին­տիմ հան­դի­պում­նե­րի հա­մար: Մա­նա­վանդ, որ այս­տեղ ամեն քայ­լա­փո­խի առա­ջար­կում են «մա­մա­խու­ան­նա» կոչ­վող խմիչ­քը, որն, ըստ Ռի­քի, պետք է ան­պայ­ման փոր­ձել: Նույ­նը խոր­հուրդ տվեց նաև տաք­սու վա­րոր­դը, երբ հարց­րի, թե ինչ է այն իրե­նից ներ­կա­յաց­նում:
- Այդ խմիչ­քը սե­ռա­կան կա­րո­ղու­թյու­նը բարձ­րաց­նող ու­ժեղ գրգ­ռիչ է, որը խմե­լուց հե­տո ու­զում ես քնել քա­ղա­քի բո­լոր կա­նանց հետ մի­ա­ժա­մա­նակ,- ու­րախ տո­նով բա­ցատ­րեց տաք­սիս­տը:
- Իսկ ին­չի՞ց են սար­քում այդ էլիք­սի­րը,- հե­տաքրքր­վե­ցի ես՝ պատ­րաստ լի­նե­լով լսել ա­մե­­նա­անս­պա­սե­լի ու աներևակա­յե­լի պար­զա­բա­նու­մը: Ասենք, օրի­նակ, «կո­կոր­դի­լո­սի ե­փած պո­չից» կամ «կո­վի փե­յի­նից»:
- Չէ, չէ, բա­րե­կամս,- ծի­ծա­ղեց տաք­սու վա­րոր­դը,- այդ էլիք­սի­րը, ինչ­պես դու ար­տա­հայտ­վե­ցիր, ստա­նում են տե­ղի ամե­նա­հազ­վագ­յուտ ծա­ռա­տե­սակ­նե­րից մե­կի՝ սակ­տա­նու­չի կեղևից: Որ­պես հե­ղու­կի բա­ղադ­րիչ օգ­տա­գործ­վում է տե­ղա­կան ռո­մը, կար­միր տտիպ գի­նին ու թու­թու­նի մեղ­րը:
Այդ խառ­նուր­դի արդ­յու­նա­վե­տու­թյունն աչք էր ծա­կում ամեն քայ­լա­փո­խի. գայ­թակ­ղու­թյա­նը չդի­մա­ցած ու տե­ղում շան­թա­հար­ված զույ­գե­րը սեք­սով էին զբաղ­վում հենց ծո­վա­փին: Իսկ երե­խա­նե­րի բա­նա­կը հիշ­եց­նում էր, որ այս­տեղ «մա­մա­խու­ան­նա­յի» շնոր­հիվ հա­ջո­ղու­թյամբ է իրա­գործ­վում Բարձր­յա­լի կո­չը. «Պտ­ղա­վոր­վեք և բազ­մա­ցեք»:

Կո­րան

Քա­ղա­քի տե­սար­ժան վայ­րե­րով հետ­ճաշ­յա շր­ջա­գա­յու­թյունս ավարտ­վեց երեք շիշ գրգ­ռիչ խմիչ­քի գն­մամբ: Երե­կո­յան զբո­սան­քի դուրս գա­լիս հա­մար­ձակ­վե­ցի դրա­նից մեկ բա­ժակ ըն­դու­նել՝ ի պետս ար­կա­ծախնդ­րու­թյան: Մար­­մինս հա­ճե­լի­ո­րեն ջեր­մա­ցավ:
Առույ­գա­ցած և ար­կած­նե­րի սպա­սու­մով ես դուրս եկա տա­քուկ երե­կո­յան փո­ղոց՝ քայ­լերս ուղ­ղե­լով դե­պի մո­տա­կա բար, որ­տեղ կպ­չուն բար­մե­նու­հին ինձ առա­ջար­կեց մեկ ու­րիշ տե­ղա­կան խմիչք, որն ան­վա­նեց «վի­տա­մին»: Թեև մեկ բա­ժին հե­ղուկ ար­դեն ըն­դու­նել էի, բայց չհ­րա­ժար­վե­ցի: Բար­մե­նու­հին շատ լա­վիկն էր,  իսկ նրա հրամց­րած «վի­տա­մինն» այս ան­գամ պա­րու­նա­կում էր ոչ մի­այն ռոմ ու մեղր, այլ նաև նոր կտ­րա­տած կո­կո­սի հյութ:
Տե­ղաբ­նակ­նե­րը, հա­կա­ռակ չքա­վո­րու­թյա­նը, հու­սա­հա­տու­թյան գիր­կը չէ­ին ըն­կել, այլ ընդ­հա­կա­ռա­կը, խմիչ­քից առույ­գա­ցած քեֆ էին անում զօր ու գիշ­եր, եր­գում-պա­րում կամ աղ­մուկ­-ա­ղա­ղա­կով ծո­վա­փից խխունջ հա­վա­քում՝ ջա­նա­լով զբո­սաշր­ջիկ­նե­րին «սա­ղաց­նել» ամե­նա­տար­բեր՝ հիմ­նա­կա­նում ծո­վա­յին ծագ­ման ինք­նաշ­են հուշ­ան­վեր­ներ:
Ավե­լի ուշ ժա­մե­րին դո­մի­նիկ­ցի­նե­րը մե­կու­սա­նում էին ու մութ անկ­յուն­նե­րում տր­վում սի­րա­յին զե­ղում­նե­րին:
Են­թադ­րե­լով, թե «մա­մա­խու­ան­նա­յի» ազ­դե­ցու­թյու­նը կուժգ­նա­նա ոգե­լից խմիչ­քից, ես տո­նի­կով ջին պատ­վի­րե­ցի: Դեռ չէի հասց­րել մի եր­կու կում խմել, երբ կող­քիս ծլեց ու­րախ-զ­վարթ մի նեգ­րու­հի և խնդ­րեց իրեն «վի­տա­մին» հյու­րա­սի­րել:
- Հի­մա կպատ­վի­րեմ,- առանց իրար անց­նե­լու ասա­ցի ես ու մա­տով նշան արե­ցի: Քիչ անց աղջ­կա առջև դրե­ցին առույ­գաց­նող հե­ղու­կի մի գա­վաթ:
- Իմ անու­նը Կո­րա է,- ներ­կա­յա­ցավ աղ­ջի­կը:
- Փոլ Սմիթ,- աշ­խա­տե­ցի կարճ կա­պել ես:
Աղ­ջի­կը հմա­յիչ ժպ­տաց ու հե­տաքրքր­վեց, թե սր­տո՞վս է արդ­յոք Պուն­տա Կա­նա­յի առող­ջա­րա­նա­յին հա­մա­լի­րը:
- Ինձ դուր են գա­լիս քեզ պես տե­ղաբ­նակ աղ­ջիկ­նե­րը...
Աղ­ջի­կը պա­տաս­խա­նի փո­խա­րեն համ­բու­րեց ինձ: Դա  իբրև հրա­վե­րի ժեստ ըն­դու­նե­լով բռ­նե­ցի նրա ձեռ­քը, ու մի­ա­սին դուրս եկանք մա­քուր օդ շն­չե­լու:
- Արի ինձ մոտ գնանք,- առա­ջար­կե­ցի ես, որով­հետև ու­րիշ բան չէի էլ կա­րող առա­ջար­կել:
- Այս գողտ­րիկ բնաշ­խար­հը թո­ղած ի՞նչ ենք կորց­րել այդ տո­թա­կեզ հյու­րա­նո­ցում,- վե­րամ­բարձ տո­նով ինձ հա­կա­ճա­ռեց աղ­ջի­կը:
Մենք մի քիչ քայ­լե­ցինք ծո­վա­փին: Լավ էր, որ հետ­ներս խմիչ­քի պաշ­ար էինք վերց­րել: Կո­րան խնդ­րեց իր հա­մար «Կր­քե­րի հոր­ձա­նուտ» կոկ­տեյլ պատ­րաս­տել՝ տո­նի­կով, ջի­նով ու ռո­մով: Չա­փա­քա­նակն աչ­քա­չա­փով որոշ­ե­լով ու համ­տես անե­լով՝ ինձ այ­նու­ա­մե­նայ­նիվ հա­ջող­վեց գո­հաց­նել աղջ­կա քիմ­քը: Մի քա­նի ումպ կոկ­տեյլ խմե­լով Կո­րան սկ­սեց հա­նել հա­գուս­տը: Մեր­կա­նա­լով նա մո­տե­ցավ ու կայ­ծակ­նա­յին արա­գու­թյամբ ինձ ևս մեր­կաց­րեց: Նա այդ այն­քան բնա­կան ու ներ­դաշ­նա­կո­րեն արեց, որ ես մա­զա­չափ իսկ ան­հար­մա­րու­թյան զգա­ցում չապ­րե­ցի:
Կո­րան ինձ նս­տեց­րեց ար­մա­վե­նու տակ դր­ված կաշ­վե բազ­կա­թո­ռին, խնդ­րեց քիպ մո­տեց­նել ոտ­քերս, առա­ջա­ցած «ձա­գա­րի» մեջ լց­րեց իմ պատ­րաս­տած կոկ­տեյ­լը և ծն­կի գա­լով ըմ­պեց հե­ղուկն ու ան­ցավ մի­նե­տի:
Նման յու­րա­հա­տուկ նա­խեր­գան­քի ես դեռ չէի հան­դի­պել:
Իմ «գե­նե­րալն» ար­դեն զգաստ կանգ­նած սպա­սում էր մար­տա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­նե­րի առաջ­խա­ղաց­մա­նը: Կո­րան «սպա­յիս» պաշտ­­պա­նիչ «հա­գուստ» հագց­րեց, ապա մեջ­քով ինձ շրջ­վե­լով, ոտ­քե­րը լայն բա­ցեց ու նս­տեց: Քաղցր տնքտն­քա­լով՝ աղ­ջի­կը սկ­սեց թռչ­կո­տել վրաս...
...Ես բռ­նե­ցի նրա մեծ կրծ­քե­րից, ու մենք հա­մա­չափ ռիթ­մով սկ­սե­ցինք ցնց­վել: «Մա­մա­խու­ան­նա­յի» բա­րեն­պաստ ազ­դե­ցու­թյու­նը տևեց մի ամ­բողջ հա­վի­տե­նու­թյուն և մեկ ակն­թարթ...
Ես գուր­գու­րում էի տե­ղա­կան պու­տա­նա­յի չք­նաղ մար­մինն ու ինձ թվում էր, թե ես նրա մի­ջո­ցով իրա­կա­նաց­նում եմ իրեն հար­գող ճշ­մա­րիտ փլեյ­բո­յի երա­զան­քը. ես սի­րում էի աշ­խար­հի բո­լոր կա­նանց: Հենց մի­այն այդ զգա­ցո­ղու­թյան հա­մար ար­ժեր հաս­նել աշ­խար­հի ծայ­րը՝ Պուն­տա Կա­նա այս հրաշ­ա­լի քա­ղա­քը:
Իմ ար­ձա­կուր­դա­յին շա­բաթն ան­ցավ մի շն­չով: Ես լրաց­րի դուն­ժու­ա­նի իմ ցու­ցա­կը տե­ղի գե­ղեց­կու­հի­նե­րով՝ նրանց գր­կում ան­մո­ռա­նա­լի ու ան­սո­վոր պա­հեր ապ­րե­լով:

Հե­տապն­դում

Վեր­ջին երե­կո­յան ինձ սպա­սում էր ևս մի ար­կած: Ես հա­վա­քում էի իրերս և դա­սա­վո­րում ճամպ­րու­կի մեջ, երբ հյու­րա­նո­ցա­յին իմ սեն­յա­կի դուռն ան­համ­բեր ծե­ծե­ցին: Հա­զիվ էի հասց­րել կող­պե­քը բա­նալ՝ սեն­յակ ներ­խու­ժեց բարձ­րա­հա­սակ, թխա­հեր մի կին՝ գու­նեղ զգես­տով:
- Օգ­նեք ինձ, խնդ­րում եմ: Ինձ հե­տապն­դում են: Ձևաց­րեք, թե ես ձեր սի­րու­հին եմ, և մենք վա­ղուց ենք մի­ա­սին ժա­մա­նել այս­տեղ հանգս­տա­նա­լու:
Այս ասե­լուն պես երի­տա­սարդ կի­նը ամուր կառ­չեց ինձ­նից և խո­նավ ու կր­քոտ համ­բույր պարգևեց: Ինձ եր­բեք չէր վի­ճակ­վել նման ար­տա­ռոց պայ­ման­նե­րում ծա­նո­թու­թյուն հաս­տա­տել տիկ­նանց հետ: Ես որ­սա­ցի վա­խի հետ մի­ա­խառն­ված օծա­նե­լի­քի նուրբ բուր­մուն­քը:
- Խնդ­րում եմ, պա­րոն, ինձ ան­հա­պաղ ձեր ան­կո­ղին նե­տեք:
Ես ճա­րա­հատ­յալ թևերս կա­խե­ցի, բայց նա ինձ չս­պա­սե­լով մի ակն­թար­թում վրա­յիցս պո­կեց շորտս ու վար­տիքս, ինքն էլ արագ մեր­կա­ցավ ու ինձ հրեց դե­պի մահ­ճա­կա­լը, մտավ վեր­մա­կի տակ: Մեջ­քի պառ­կե­լով նա ոտ­քե­րը լայն բա­ցեց ու մեծ ճիգ գոր­ծադ­րե­լով ինձ վրան քաշ­եց: Կի­նը ոտ­քե­րով գր­կեց կոն­քերս ու կր­քոտ ասաց.
- Ինձ ամուր գր­կիր և մտիր իմ մեջ: Մի վա­խե­ցիր:
Բուռն ցան­կա­սի­րու­թյու­նը ինձ հա­մա­կեց, երբ ես հպ­վե­ցի բար­ձին տա­րած­ված նրա փա­ռա­հեղ վար­սե­րին: Ես ան­մի­ջա­պես գրգռ­վե­ցի: Այդ զգա­լով՝ կի­նը ձեռ­քով տնտ­ղեց ու գտավ բանս, ապա ամե­նայն քնք­շու­թյամբ բռ­նեց բութ մա­տով ու ցու­ցա­մա­տով, մտց­րեց իր մեջ, գա­լար­վե­լով ու տն­քոց­ներ ար­ձա­կե­լով: Տակս պառ­կած նա օձա­գա­լար շար­ժում­ներ էր անում, ինձ ահ­ռե­լի հեշ­տա­սի­րու­թյուն պար­գևելով: Այս­պի­սի շեշ­տա­կի արա­գու­թյուն ես չէի տե­սել ինձ հետ ան­կո­ղի­նը բա­ժա­նող ոչ մի կնոջ կող­մից: Ես կա­րող էի գրազ գալ, որ իմ հա­մա­րի շե­մին այս գե­ղե­ցիկ կնոջ հայտն­վելն ու ինձ ան­կո­ղին քարշ տա­լու հո­յա­կապ պա­հը տևել էր ըն­դա­մե­նը  հի­սուն վայրկ­յան:
Հենց այդ մտ­քե­րիս վրա դուռն ուժ­գին թա­փով բաց­վեց: Ես բնազ­դա­բար գլուխս հա­նե­ցի վեր­մա­կի տա­կից, իսկ կի­նը շա­րու­նա­կեց պատս­պար­վել ան­կող­նու մեջ: Մահ­ճա­կա­լի գլ­խա­վերևում փակց­ված հա­յե­լու մեջ ես տե­սա կա­մուֆլ­յաժ-­հա­մազ­գեստ հա­գած եր­կու փրփ­րած տի­պե­րի ար­տա­ցո­լան­քը: Նրանց ռենտ­գեն­յան հա­յացք­նե­րը ճա­ռա­գայ­թա­հա­րում էին սի­րո մա­հի­ճը՝ ձգ­տե­լով թա­փան­ցել նրա ներ­սը:
- Հը­լը դուրս կո­րեք սեն­յա­կից, շուն-­շա­նոր­դի­ներ,- բղա­վե­ցի ես սեր­ժան­տի հուժ­կու ձայ­նով և, ի լրումն, մի եր­կու թունդ հայ­հո­յանք բաց թո­ղե­ցի:
- Նե­րե­ցեք,- դժ­գոհ, բայց հնա­զանդ քրթմն­ջա­ցին գո­րիլ­լա­ներն ու չք­վե­ցին՝ չմո­ռա­նա­լով իրենց հետևից անաղ­մուկ ծած­կել դու­ռը:

Շեքս­պիր­յան կր­քեր

- Կանգ մի առ, նրանք դեռ կա­րող են վե­րա­դառ­նալ,- կան­խա­տե­սեց կի­նը, երբ մեր շար­ժում­նե­րը դար­ձան հա­մա­չափ:
Ես հաս­կա­ցա, որ սար­սա­փից լե­ղա­ճաք եղած կի­նը փոր­ձում է հեշ­տան­քի մեջ խեղ­դել ու ջն­ջել վա­խի ու ճնշ­վա­ծու­թյան զգա­ցու­մը: Երբ նա դո­ղաց­րեց ու ճի­չով հետ ձգ­վեց, վեր­ջաց­րի նաև ես՝ հասց­նե­լով թե­ժա­ցած կրակ­խառ­նիչս դուրս հա­նել հնո­ցի մի­ջից: Մի կես ժա­մի չափ հան­գիստ տա­լով մարմ­նին՝ կի­նը քչփ­չաց.
- Կա­րե­լի՞ է լո­գանք ըն­դու­նել:
- Խն­դիր չկա,- ար­ձա­գան­քե­ցի ես,- սր­բիչն այն­տեղ է, պա­հա­րա­նում:
Ես լսում էի ջրի ճողփ­յունն ու փոր­ձում ծան­րու­թեթև անել ստեղծ­ված իրա­վի­ճա­կը: Նախ հար­կա­վոր է պար­զել, թե ո՞վ է վեր­ջա­պես հե­տապն­դում ինձ այս­պես հրաշ­ա­լի­ո­րեն տր­ված այս հմա­յիչ կնո­ջը. մա­ֆի­ա՞ն, նրա անձ­նա­կան թշ­նա­մի­նե՞­րը, թե՞ հա­տուկ ծա­ռա­յու­թյուն­նե­րը: Ես փոր­ձե­ցի գուշ­ա­կել նրա անց­յալն ու ստեղ­ծել այժմ­յան կեր­պա­րը: Արդ­յոք ըն­տա­նիք, երե­խա­ներ ու­նի՞, ի՞նչ մաս­նա­գի­տու­թյան տեր է: «Այո, հեշտ չէ այդ ամե­նը գուշ­ա­կել: Բայց ավե­լի ճիշտ չէ՞ հարց­նել նրան, հենց դուրս գա լո­գա­րա­նից»,- ան­ցավ իմ մտ­քով: Սա­կայն երբ կի­նը հայտն­վեց՝ թար­մա­ցած, հմա­յիչ, բայց ճնշ­վա­ծու­թյան ծանր զգա­ցու­մից դեռ չա­զատ­ված, ես փոշ­մա­նե­ցի: Ըստ էու­թյան, կինն ին­քը փոր­ձեց բա­ցատ­րու­թյուն տալ.
- Հի­մա ձեր մտ­քով ին­չեր ասես, որ չեն ան­ցել, չէ՞: Չէ՞ որ ես գրե­թե ու­ժով խցկ­վե­ցի ձեր սեն­յակ...
- Աշ­խա­տան­քի բե­րու­մով ես գրե­թե հետ եմ վարժ­վել զար­մա­նա­լու ու­նա­կու­թյու­նից:
- Ըմմ... Փոր­ձեմ կռա­հել ձեր մաս­նա­գի­տու­թյու­նը: Դուք լրագ­րո՞ղ եք...
- Ըհը, շատ ճիշտ կռա­հե­ցիք: Ես «Թեժ կե­տե­րի» մաս­նա­գետ եմ: 
- Նե­րե­ցեք, Աստ­ծո սի­րուն: Դուք առանց այն էլ դժ­վար մաս­նա­գի­տու­թյուն եք ընտ­րել: Իսկ ես իմ պրոբ­լեմ­նե­րով ձեզ ավե­լորդ վտան­գի տակ դրե­ցի...
- Պաշ­տում եմ ռիսկ պա­րու­նա­կող իրա­վի­ճակ­ներն ու ադ­րե­նա­լի­նի ավել­ցուկն ար­յան մեջ:
- Կա­րե­լի՞ է մինչև լու­սա­բաց ձեզ մոտ մնամ,- կնոջ ձայ­նը դո­ղաց: Հի­մա նա ավե­լի շատ հիմ­քեր ու­ներ մեր­ժում ստա­նա­լու:
- Սի­րով կհ­յու­րըն­կա­լեմ ձեզ,- հան­գիստ ա­սա­ցի ես,- թույլ տվեք ձեզ խմիչք հյու­րա­սի­րել:
Ես հետևում էի, թե ինչ­պես է նա պար­պում կոկ­տեյ­լը, և նրա՝ այս­տեղ հայտն­վե­լու դր­դա­պատ­ճառն իմա­նա­լու ցան­կու­թյու­նը դարձ­յալ գլուխ բարձ­րաց­րեց իմ մեջ: Հա­կա­ռակ մեր մեջ տե­ղի ու­նե­ցած բուռն սեք­սին՝ ես չգի­տե­ի նույ­նիսկ կնոջ անու­նը:
Նյար­դա­յին շար­ժում­նե­րը մատ­նում էին նրա ան­հանգս­տու­թյու­նը: Վեր­ջա­պես նա ասաց.
- Ձեզ հա­վա­նա­բար հան­գիստ չի տա­լիս այն հար­ցը, թե ո՞վ եմ ես, ո՞ւ­մից եմ փախ­չում: Ա­մեն ինչ առա­վել քան սո­վո­րա­կան է: Ես թաքն­վել եմ ատե­լի ամուս­նուցս: Նա այս­տե­ղի մե­ծա­հա­րուստ­նե­րից է, իսկ այս­տեղ ներ­խու­ժած գո­մեշ­նե­րը նրա վեց­նոց­ներն էին: Նրանք ինձ փնտ­րում էին՝ զո­ռով ամուս­նուս դղ­յա­կը քարշ տա­լու նպա­տա­կով: Ձեր շնոր­հիվ ես կա­րո­ղա­ցա խույս տալ այդ տա­կանք­նե­րից: Վա­ղը, այ­գա­բա­ցից առաջ, ինձ սի­րող տղա­մար­դու հետ թա­քուն կհե­ռա­նանք այս երկ­րի սահ­ման­նե­րից: Ինձ պետք է մի­այն գիշ­ե­րը լու­սաց­նել անվ­տանգ վայ­րում:
Երբ ես առա­վոտ­յան զարթ­նե­ցի, երի­տա­սարդ կինն ար­դեն ան­հե­տա­ցել էր: Ես նա­խա­ճաշ­ե­ցի, տաք­սի կան­չե­ցի, և մեկ ժամ անց ար­ծա­թա­փայլ «բո­ինգն» ինձ վերև բարձ­րաց­րեց: Ես ճա­նա­պարհ ըն­կա դե­պի տուն:
Օդա­նա­վի կլոր պա­տու­հա­նից նա­յե­լով ա­րևադար­ձա­յին փոք­րիկ քա­ղա­քի տա­նիք­նե­րին՝ շշն­ջա­ցի. «Ես դեռ կվե­րա­դառ­նամ քո գիր­կը, Պուն­տա Կա­նա: Խոսք եմ տա­լիս»: