ԱԼԵՔՍԵՅ ՍԱՔՍ

ԳԵՏԱՆՑՄԱՆ ՎԱՐՁԸ

Մթ­նում էր: Ար­թու­րը նս­տել էր վեց­տե­ղա­նոց նա­վա­կի նա­վա­խե­լին՝ ձանձ­րա­ցած արևա­ծաղ­­կի սերմ չր­թե­լով ու կճեպ­նե­րը ջրի մեջ թքե­լով: Նա հա­մե­մա­տա­բար վեր­ջերս էր սկ­սել նա­վա­վա­րու­թյամբ զբաղ­վել լայ­նա­հուն ու դան­դա­ղա­հոս գե­տի այս հատ­վա­ծում: Այ­նու­ա­մե­նայ­նիվ, այդ­չափ քիչ փոր­ձա­ռու­թյամբ հան­դերձ, նա կան­խազ­գում էր, որ երե­կո­յան կողմ ինչ­-որ մեկն ան­պայ­ման կհայտն­վի ու կխնդ­րի իրեն մյուս ափ անց­կաց­նել:
Տու­րիս­տա­կան աշ­խույժ եր­թու­ղի­նե­րը բո­լո­րո­վին այլ ուղ­ղու­թյուն­նե­րով էին, իսկ մինչև մո­տա­կա կա­մուր­ջը շատ ճա­նա­պարհ կար անց­նե­լու, և այդ հե­ռա­վո­րու­թյու­նը շատ մեծ էր ան­գամ տե­ղա­կան չա­փա­նիշ­նե­րով:

Ուղևորը

Կան­խազ­գա­ցումն այս ան­գամ էլ նրան չխա­բեց. դե­պի ջուրն իջ­նող զա­ռի­վայր արա­հե­տով մի սլա­ցիկ կին էր մո­տե­նում: Նա ակ­նե­րևաբար շտա­պում էր: Մի­ջին չափ­սե­րի ու­ղե­պա­յու­սա­կը արևառ ու­սին ճոճ­վում էր՝ անգ­թո­րեն հար­վա­ծե­լով ասես հմուտ վար­պե­տի ձեռ­քով քան­դա­կած գե­ղե­ցիկ ազդ­րե­րին: Նեղ­լիկ ու­սա­կա­պե­րով բա­րակ շր­ջազ­գես­տը արագ քայլ­քից վերև էր բարձ­րա­ցել՝ մեր­կաց­նե­լով արևառ ծնկ­նե­րը: Շուն­չը տե­ղը բե­րե­լով՝ կի­նը հարց­րեց.
- Ինձ մյուս ափ կտա­նե՞ք:
Ար­թու­րը մտա­խոհ նա­յեց նրան՝ ամ­բողջ օր­վա լար­ված աշ­խա­տան­քից խոն­ջա­ցած մատ­նե­րով տրո­րե­լով սի­գա­րե­տը.
- Չգի­տեմ,- ծու­լո­րեն ձգեց նա,- սո­վո­րա­բար ես սպա­սում եմ, որ առն­վազն մի չորս մարդ հա­վաք­վի:
- Ես շատ եմ շտա­պում,- կինն ան­համ­բեր դո­փում էր ոտ­քե­րով,- և, բա­ցի այդ, ես շատ լավ կվ­ճա­րեմ:
- Նա­վա­կում գո­նե երեք մարդ պի­տի լի­նի, որ ես տե­ղա­փո­խեմ նաև ձեզ՝ հա­վե­լավ­ճա­րով,- ան­տար­բեր կրկ­նեց Ար­թու­րը:
- Ես երե­քի փո­խա­րեն էլ կվ­ճա­րեմ,- նյար­դայ­նա­ցած վրա բե­րեց կի­նը՝ սկ­սե­լով դո­ղաց­նել,- չէ, ավե­լի շատ կվ­ճա­րեմ,- արագ ավե­լաց­րեց նա,- ինչ­քա՞ն մարդ է տե­ղա­վոր­վում այս­տեղ,- գնա­հա­տող հա­յաց­քով նա­յե­լով նա­վա­կին, հարց­րեց նա՝ քն­նա­խույզ հա­յաց­քը տե­ղա­փո­խե­լով հա­մառ նա­վա­վա­րի վրա:
- Դա ձեզ վրա շատ թանկ կնս­տի,- սառ­նասր­տո­րեն նկա­տեց Ար­թու­րը:
- Որ­քա՞ն,- կցկ­տուր նե­տեց կի­նը:
- Դուք ստիպ­ված կլի­նեք սեք­սով վար­ձա­հա­տույց լի­նել,- բե­րա­նից թռց­րեց Ար­թու­րը՝ ինքն էլ սար­սա­փե­լով իր ասա­ծից, բայց հե­տո հե­տաքրք­րա­սի­րու­թյու­նը հաղ­թեց:
- Իիին­չո՞վ,- կնոջ ձայնն այն­պի­սի զար­մանք էր ար­տա­հայ­տում, որ Ար­թուրն ակա­մա բարձ­րաց­րեց գլու­խը՝  հան­դի­պե­լով կնոջ ապ­շած հա­յաց­քին:
«Երևում է՝ ին­տե­լի­գենտ տի­կին է,- տեն­դա­գին մտմ­տում էր Ար­թու­րը,- ինչ էլ տես­քով է... նի­հար է, բայց սի­րուն...  փող էլ, երևում է, շատ ու­նի...»
Ընդ որում նա նկա­տեց, որ կնոջ աչ­քե­րը կա­տա­ղու­թյու­նից փայ­լում են, իսկ զգա­յուն շուր­թերն ար­հա­մար­հանք են ար­տա­հայ­տում.
- Զար­մա­նա­լու ի՞նչ կա,- աչ­քե­րը փախց­նե­լով մրթմր­թաց Ար­թու­րը,- ես ձեզ մյուս ափ կտե­ղա­փո­խեմ, ճի՞շտ է: Իսկ դուք ինձ կվ­ճա­րեք էդ բա­նով... դե... սեք­սով...
Ար­թուրն ամ­բողջ նյար­դե­րով զգաց, որ կինն իրեն ոտ­քից գլուխ չափչ­փում է, և ան­հար­մա­րու­թյան զգա­ցու­մը տի­րեց նրան, թեև գի­տեր, որ ին­քը հի­ա­նա­լի կազմ­վածք ու­նի. նրա արևառ, ամ­րա­կազմ մար­մի­նը, որ­պես կա­նոն, չա­փա­զանց ու­ժեղ տպա­վո­րու­թյուն էր թող­նում կա­նանց վրա, որոնց հետ նա շատ լավ հա­րա­բե­րու­թյուն­նե­րի մեջ էր և հեշտ էր գլուխ հա­նում նրան­ցից:

Փոխ­զի­ջում

Ամա­ռա­յին քա­մին ձուլ­վում էր լռու­թյա­նը: Իսկ կի­նը, անս­քող հե­տաքրք­րու­թյամբ, շա­րու­նա­կում էր ու­սում­նա­սի­րել տղա­յին: Ար­թու­րին թվաց, թե ինքն զգում է առջևը կանգ­նած կնոջ ան­հան­գիստ շն­չա­ռու­թյու­նը: Այլևս չհամ­բե­րե­լով նա նա­յեց կնո­ջը: Ի մեծ զար­մանս իրեն՝ կնոջ մեջ, այս­պես ասած, ար­մա­տա­կան փո­փո­խու­թյուն էր կա­տար­վել. քիչ առաջ­վա բուռն զայ­րույ­թից հետք ան­գամ չէր մնա­ցել, իսկ աչ­քե­րը հա­մակ­րան­քով ու չթաքց­րած ցան­կու­թյուն­նե­րի ակն­կա­լի­քով ժպ­տում էին:
- Ես պատ­րաստ եմ,- կա­մա­ցուկ ասաց կի­նը, և նրանց հա­յացք­նե­րը կր­կին հան­դի­պե­ցին:
- Կա­տակե­ցի,- անվս­տահ քրթմն­ջաց Ար­­թու­րը:
Կի­նը կար­կա­մեց.
- Ահա թե ինչ...
Ար­թու­րը կա­րող էր երդ­վել, որ կնոջ ձայ­նի մեջ հի­աս­թա­փու­թյուն կար: Դա նրան դարձ­յալ հա­մար­ձա­կու­թյուն ներշն­չեց.
- Դե ոչ իհար­կե: Դուք շատ գե­ղե­ցիկ եք, ես ո՞նց կա­րող եմ ձեզ­նից հրա­ժար­վել,- այս խոս­տո­վա­նու­թյունն այն­քան ան­կեղ­ծո­րեն ու անս­պա­սե­լի­ո­րեն պոկ­վեց նրա շուր­թե­րից, որ կի­նը ժպ­տաց:
Ար­թու­րը հյու­րըն­կա­լո­րեն տա­րա­ծեց թևերը.
- Հա­մե­ցեք:
Կի­նը նա­զան­քով նս­տեց նա­վի ծայ­րին, մի քիչ հետ թեք­վեց ու աչ­քե­րը փա­կեց: Նրա բա­րա­լիկ, նուրբ պա­րա­նո­ցը՝ հան­դարտ տրո­փող երա­կով, ան­չափ թո­վիչ էր, և Ար­թու­րը մի ան­հաղ­թա­հա­րե­լի ցան­կու­թյուն ու­նե­ցավ շուր­թե­րով հպ­վել այդ չք­նաղ պա­րա­նո­ցին և ագա­հո­րեն ըմ­պել նրա թո­վիչ կեն­սահ­յու­թը, ըմ­բոշխ­նել անոր­սա­լի բույ­րը և համ­բու­րել, համ­բու­րել, համ­բու­րել մինչև ինք­նա­մո­ռա­ցում և վա­յե­լել նրան ան­վերջ ու հա­վերժ...
Կնոջ բա­րեձև ոտ­քե­րը, որ մինչև ազդ­րերն ի ցույց դր­վե­ցին շո­րի բաց­ված­քից, մագ­նի­սի պես իրենց քաշ­ե­ցին կա­խարդ­ված Ար­թու­րին: Կի­նը մի անն­շան շար­ժում արեց և շո­րի բաց­վածքն այս ան­գամ ի դերև հա­նեց զիս­տե­րին դրոշմ­ված փոք­րիկ, գայ­թակ­ղիչ խա­լը: Ար­թու­րը թու­քը կուլ տա­լով հեն­վեց թի­ա­կին: Նա ու­զում էր իրե­նից վա­նել կնոջն ան­մի­ջա­պես տի­րա­նա­լու ան­հագ փա­փա­գը: Նա ամո­թա­հար մտա­ծում էր, որ մյուս ափին ստիպ­ված է լի­նե­լու վեր կե­նալ, և շալ­վա­րի երե­սուն սան­տի­մետ­րա­նոց ցց­ված­քը մատ­նե­լու է իրեն: Նա փնո­վում էր իրեն այս խառ­նաշ­փո­թի հա­մար, որ հենց ինքն էր սար­քել: Որ­տե­ղի՞ց իր գլու­խը եկավ այդ հի­մար միտ­քը՝ կնո­ջից այ­լընտ­րան­քա­յին վար­ձավ­ճար պո­կե­լու այդ տխ­մար ցան­կու­թյու­նը:
Լավ, մինչև մյուս ափ դեռ շատ ժա­մա­նակ կա...
Կի­նը նա­վա­խե­լին ան­հան­գիստ շար­ժում­ներ արեց.
- Ինձ կանգ­նել չէ­ի՞ք օգ­նի,- հան­կարծ ասաց նա,- ոտ­քերս թմ­րել են:
Ար­թու­րը նե­տեց թի­ակ­նե­րը:
- Ի՞նչ եք անում,- կմկ­մաց կի­նը՝ ձեռ­քը նրան մեկ­նե­լով:
Կնոջ աչ­քե­րում չա­րաճ­ճի կայ­ծեր առ­կայ­ծե­ցին: Ար­թու­րը ամ­բող­ջո­վին դյութ­ված ձգ­վեց և նրան մեկ­նեց ամուր ու լայն ափը: Կի­նը հա­յաց­քը սա­հեց­րեց նրա հաղ­թան­դամ մարմ­նի վրա­յով և թեթևակի­ո­րեն հեն­վե­լով նրա ձեռ­քին, վեր կա­ցավ: Անս­պա­սե­լի­ո­րեն, կար­ծես սայ­թա­քե­լով, նա ըն­կավ Ար­թու­րի գիր­կը: Տղա­յի ու­ռած շալ­վա­րը ամուր կպավ նրա փա­փուկ կլո­րիկ փո­րին, որը նկա­տե­լի­ո­րեն ընդգծ­վել էր նրա թա­փան­ցիկ շո­րի տա­կից:
- Օ¯,- հի­աց­մուն­քով բա­ցա­կան­չեց կի­նը, և նրա խո­նավ շուր­թե­րը կան­խա­վա­յել­քից կի­սա­թաց եղան:

Երա­նե­լի մեր­ձե­ցում

Ար­թու­րը, համ­րա­ցած իրա­դար­ձու­թյուն­նե­րի նման շր­ջա­դար­ձից, հպ­վեց նրան իր ազ­դե­ցիկ, ու­ժեղ շուր­թե­րով: Գե­տի մեջ­տե­ղը ալիք­նե­րին հա­մըն­թաց դան­դաղ ճոճ­վող նա­վա­կի մեջ կանգ­նած, նրանք տր­վե­ցին կր­քոտ գր­կա­խառ­նում­նե­րին:
Ար­թու­րի ձեռ­քերն ակա­մա սկ­սե­ցին շարժ­վել: Նա սկ­սեց շոշ­ա­փել աղջ­կա տեն­չա­լի մար­մի­նը, բայց շո­րը խան­գա­րում էր վա­յե­լել ուղևորու­հու մարմ­նի ամ­բողջ հմայք­նե­րը: Կի­նը ուղ­ղոր­դում էր տղա­մար­դու ձեռ­քե­րը՝ տո­գոր­ված նույն­պի­սի տեն­դա­գին ան­համ­բե­րու­թյամբ:
Ար­թու­րը ոչ մի կերպ չէր կա­րո­ղա­նում գլուխ հա­նել կնոջ տեն­չա­լի կուրծ­քը պար­փա­կած զույգ ժան­յա­կա­զարդ նր­բահ­յուս գա­վա­թիկ­նե­րից: Կի­նը տար­փան­քից վառ­վե­լով ժպ­տա­դեմ  հետևում էր տղա­մար­դու շար­ժում­նե­րին: Եվ այդ­ժամ Ար­թու­րը վճ­ռա­կա­նո­րեն ձգեց նրա կրծ­կա­լը, և «խո­րա­մանկ» ճար­ման­դը վեր­ջա­պես ար­ձակ­վեց՝ մեր­կաց­նե­լով իր տեն­չան­քի առար­կան:
Կր­քից ու­ժաս­պառ լի­նե­լով՝ կի­նը նրա տրա­մադ­րու­թյան տակ դրեց իր բո­լոր բա­րե­մաս­նու­թյուն­նե­րը: Ան­համ­բե­րու­թյամբ ու ագա­հո­րեն նա ձեռ­քը մեկ­նեց Ար­թու­րի ար­ձակ­ված շալ­վա­րից գլու­խը ցցած հրաշ­քի կող­մը և մերթ քն­քուշ սեղ­մե­լով այն, մերթ հաշ­վեն­կա­տո­րեն շար­ժե­լով, ստի­պեց Ար­թու­րին կա­տա­ղի մռն­չալ:
Ցան­կա­նա­լով եր­կա­րաձ­գել այս երա­նե­լի պա­հը, Ար­թու­րը կնո­ջը պառ­կեց­րեց նա­վա­կի հա­տա­կին և իր հաղ­թան­դամ մարմ­նի հա­վա­սա­րակշ­ռու­թյու­նը պա­հե­լով, ամ­բող­ջո­վին տի­րա­ցավ նրան: Կնոջ ոտ­քե­րը լայն բաց­ված էին, և նա­վա­կո­ղի վրա­յով ոտ­նա­թա­թերն ըն­կղմ­վել էին գե­տի մուգ ջրե­րի մեջ: Կր­քի ամե­նա­թունդ պա­հե­րին նա ոտ­քե­րով խփում էր ջրին, և բարձ­րա­նում էր մի սքան­չե­լի ալե­բա­խու­թյուն, ասես վայ­րի բա­դերն էին թևա­հա­րում ջրի վրա՝ ար­տա­հայ­տե­լով իրենց գո­հու­նա­կու­թյունն այս երկ­րա­յին կյան­քի հան­դեպ: Հա­ճե­լի զար­ման­քով Ար­թուրն իր տակ զգում էր նրա թե­պետ թեթև, բայց և ու­ժեղ ու պիրկ մար­մի­նը, որ հու­զիչ ան­մե­ղու­թյամբ ըն­դա­ռա­ջում էր իրեն՝ տր­վե­լով անմ­նա­ցորդ: Ար­թու­րը թեթևակի­ո­րեն դան­դա­ղեց­րեց տեմ­պը՝ ձգ­տե­լով եր­կա­րաձ­գել հա­ճույ­քը, և կի­նը զգաց այդ ու սկ­սեց նույն­պի­սի շար­ժում­ներ անել՝ ինք­նա­մո­ռա­ցու­թյան մեջ ինչ­-որ ան­կա­պակց­ված բա­ռեր շշն­ջա­լով նրա ական­ջին իր ջերմ շուր­թե­րով:
Տար­փան­քի հեր­թա­կան հզոր ալի­քը տի­րեց Ար­թու­րին: Նրա ուժ­գին, խո­րը հար­ված­նե­րը վայր­կե­նա­պես կնո­ջը հեշ­տան­քի հասց­րե­ցին: Նա ցնց­վում էր՝ դրա­նով իսկ օգ­նե­լով Ար­թու­րին՝ հաս­նել հեշ­տան­քի գա­գաթ­նա­կե­տին, իսկ ինքն այդ ըն­թաց­քում նո­րից ու նո­րից բուռն օր­գազմ էր ապ­րում՝ հա­ճույ­քից ոռ­նա­լով ու բղա­վե­լով: Կուլ­մի­նա­ցի­ա­յի պա­հին Ար­թու­րի մռնչ­յու­նը տա­րած­վեց ամ­բողջ գե­տով մեկ ու լսե­լի եղավ ամե­նուր: Պահն անկրկ­նե­լի էր ու երբևէ չէր մո­ռաց­վե­լու: Ար­թուրն ասես անր­ջան­քի գիրկն ըն­կավ:

Հա­ճա­խոր­դը միշտ ճիշտ է

Թու­լա­ցած ու բա­վա­րար­ված, վա­յե­լե­լով իրենց հան­դարտ  մտեր­մու­թյու­նը, որ հենց նոր էր ծա­գել նրանց մեջ, և սքան­չա­նա­լով այս ամե­հի բնու­թյամբ՝ նրանք եր­կար պառ­կե­ցին նա­վա­կի հա­տա­կին՝ նուրբ ու քն­քուշ գուր­գու­րանք­նե­րով իրար երախ­տի­քի խոս­քեր շշն­ջա­լով: Ապա Ար­թու­րը վեր կա­ցավ, հագն­վեց ու թի­ե­րը ձեռքն առավ: Նա ան­թա­քույց ուշ­ադ­րու­թյամբ հետևում էր կնո­ջը, որն առանց ա­մո­թի կամ ան­հար­մար զգա­լու իրեն կար­գի էր բե­րում նա­վա­խե­լին:
- Սա կան­խավ­ճարն էր, չէ՞,- փոքր­-ինչ խռ­պոտ ձայ­նով անվր­դով ասաց նա,- վերջ­նա­հաշ­ի­վը կփա­կենք մյուս ափին: Հա­մա­ձա՞յն ես:
Ար­թու­րը քիչ մնաց թի­ակ­նե­րը ջու­րը գցեր: Զգաց­մունք­ներն ու ցան­կու­թյուն­նե­րը բազ­մա­պատկ­ված ու­ժով տի­րե­ցին նրան և ստի­պե­ցին տար­փա­լից հա­յաց­քով նա­յել կնո­ջը: Վեր­ջինս ան­թարթ նրան էր նա­յում և, Ար­թու­րը հա­մոզ­վեց, որ կի­նը լուրջ է իր մտադ­րու­թյուն­նե­րում:
- Իհար­կե, սի­րե­լիս,- մենք դեռ անե­լիք ու­նենք այն ափին,- գո­րո­վան­քով մրմն­ջաց տղան և ամ­բողջ թա­փով թի­ա­վա­րեց դե­պի դի­­մա­ցի ստ­վա­րա­խիտ կաղ­նու­տը: