Եկեք պարզ խոսենք: Հայաստանում իշխանափոխության համար գոյություն ունի ստալինյան հայտնի «M օրով» առաջ ընկնելու խնդիրը: Այդ խնդիրը Հայաստանում հայտնվեց 1999 թվականին, երբ վարչապետ Վազգեն Սարգսյանը, ԱՄՆ-ում Ալբերտ Գորին հանդիպելուց հետո վերադարձավ Հայաստան եւ որոշ ժամանակ անց Վանաձորում իր մոտ 20 «մերձավոր» զինակիցների հետ հանդիպման ժամանակ անզգուշություն ունեցավ նրանց հայտնել, թե «սրանց մինչեւ հունվար քշելու ենք»: Ահա սա էլ «սրանց» հուշեց «M օրվա» գաղափարը, որը իրականություն դարձավ Հոկտեմբերի 27-ին եւ, ինչպես ժողովուրդն է ասում, կիրակին ավելի շուտ եկավ, քան թե շաբաթը: Այդուհետեւ գործը չէր հասնում «M օրին» մինչեւ 2008-ի մարտի 1-ը: Փետրվարի 19-ի ընտրություններից հետո բոլորի աչքի առջեւ իշխանությունը քայքայվում էր՝ պետբյուրոկրատիան շարքից դուրս էր գալիս,՝գործարարների մեծ մասը դադարեցրել էր իր գործունեությունը եւ սպասողական վիճակի մեջ էր, ժողովրդի կողմն էին անցնում իշխանության տարբեր մարմինների պաշտոնյաներ, պատգամավորներ, դիվանագետներ եւ այլն: Իմ կարծիքով Փետրվարի 26-ի իշխանական հանրահավաքի մասնակիցների միացումը Ազատության հրապարակի միտինգավորների հետ վճռական նշանակություն ունեցավ իշխանության համար արդեն կոնկրետ Մարտի 1-ը «M օր» նշանակելու գործում: Արդեն ակնհայտ դարձավ, որ ստեղծված դրության եւս մեկ շաբաթ շարունակումն հանգեցնելու է իշխանության ինքնափլուզման: Քոչարյանն ու Սարգսյանը արդեն կանգնեցին երկընտրանքի առջեւ՝ կամ ոչնչի առջեւ չկանգնելով, ուժի գործադրմամբ զավթել իշխանությունը, կամ էլ ձերբակալվել եւ դատարանի առջեւ կանգնել՝ երկար տարիներ բանտում անցկացնելու եւ իրենց միլիարդավոր դոլարի ունեցվածքները կորցնելու հեռանկարով: Քոչարյանի փետրվարի 29-ի հեռուստաելույթը, որի ժամանակ նա «միտք» գցեց, թե իբր իշխանությունը դեռ «մի քանի օր» էլ կսպասի նախքան «Թատերական հրապարակը» այլ միջոցներով միտինգավորներից դատարկելու համար, ըստ էության, այդ արդեն նշանակված «M օրը» քողարկելուն էր միտված: «Պետության ղեկավար» կոչվածը փաստորեն կատարեց ստախոս մանր պրովոկատորի դերը:
